Real life: Manon mist haar minnaar Jaap

Het coronatijdperk brengt ook onzichtbare kwesties aan het licht. Vandaag vertelt Manon (35) over het gemis van haar minnaar Jaap. 

‘Ik had nooit gedacht dat ik een minnaar zou nemen. Ja, een keer zoenen, een slippertje misschien, een faux pas tijdens een weekendje Ibiza met vriendinnen, dat misschien wel. Maar een ‘buitenman’, nee. We waren, nee, ik zeg het verkeerd, we zíjn gelukkig. Ik ken Rutger al vanaf mijn vijftiende en toen we in de zesde van het VWO verkering kregen, voelde ik me het gelukkigste meisje van de school. Hij ging in Rotterdam studeren, ik in Utrecht, maar het bleef aan. We zijn geloof ik drie maanden uit elkaar geweest waarbij hij behoorlijk heeft huisgehouden, zal ik maar zeggen, maar voor mij stond het vast: hij was het. He-le-maal. 

We trouwden op een kasteeltje in Limburg en al best snel kregen we kinderen. Jongen, meisje en toen ik even niet oplette, hadden we zelfs een vissenkom en een vijver. Omdat we geen hypotheek konden krijgen voor zo’n schattige grachtenpandje, kozen we toch voor die veilige nieuwbouwwijk. Heel veel huis voor ons geld en ach, je was met vijftien minuutjes op de Oude Gracht.

Afijn, lang verhaal kort: de sleur sloop erin. We hadden eigenlijk alleen nog seks op gezette momenten en op gezette standjes. Rutger vroeg wel of ik het ook fijn vond, maar we wisten allebei dat dit een formaliteit was. Ken je die documentaire ‘Mijn seks is stuk’ van Lize Korpershoek? Nou, mijn seks was niet per se stuk, maar om nou te zeggen dat ik er veel aan vond…Mwah. 

Gaf niks, hoeveel minuten heb je nou helemaal seks per week? Tien? Vijftien? Even doorbijten, zeggen dat hij zo hard en goed is en je kunt weer over tot de orde van de dag. Ik vond het geen onoverkomelijk probleem en Rutger, die was gelukkig. 

Maar toen ineens was daar Jaap, een vader van school. Ik vond hem altijd al grappig met zijn verwarde krullen, altijd veel te zomerse kleren voor het moment van het jaar en dat huppeltje waarmee hij zijn dochtertje nog net op tijd de school binnen loodste. Alsof dat hupsje in zijn pas hem net even die twee seconden winst zou geven. 

Jaap dus. Ik groette altijd met een ‘hoi’ die iets langer klonk dan bij anderen. En ik kon het me verbeelden, maar als we elkaar passeerden op de trap van de school (ik naar beneden, hij ging omhoog want altijd net te laat of nipt op tijd, leek het wel of hij mijn parfum opsnoof. 

Jaap was gescheiden, dat wist ik wel. En het leek of alle moeders van school zich over hem wilden ontfermen. De een kwam met lasagne aanzetten (‘hoef je alleen maar even op te warmen’), de ander reed elke week zijn dochtertje naar tennisles (‘geen probleem, ik ga tóch’). Toen we samen werden ingedeeld tijdens het indianenschoolreisje, was het raak. Ik wist het eigenlijk al toen ik onze namen naast elkaar zag staan. Wij, de hele dag samen op een post ergens verstopt in het bos…

Het raakte me hoe hij zich gaf in het toneelspel. Rutger was nog nooit mee geweest op schoolreisje of op wat voor uitje met de kinderen dan ook. We spraken over het leven, bleken allebei in Utrecht te hebben gestudeerd en hadden zelfs bij elkaar om de hoek gewoond. Aan het einde van de dag, toen we terugliepen naar het hoofdterrein, stak ik mijn arm door die van hem. Vriendschappelijk bedoeld, maar we versmolten. Er volgden voorzichtige appjes en voor ik het wist stond ik te zoenen in het fietsenhok. 

Mijn seks bleek helemaal niet zo stuk of in slaap te zijn. Sorry voor de details, maar ik moest soms gewoon even met mezelf onder de douche staan om te ontladen, zal ik maar zeggen. Ik had dit echt nog nooit meegemaakt.

Omdat Jaap gescheiden was, kon ik bij hem langs. Ik veinsde een afspraak met een vriendin en kwam met een volle boodschappentas bij Jaap. Het leek soms wel of we echt een relatie hadden. Seks, eten, een netflixje en nog een orgasmetje toe, zo zagen onze avonden eruit. En het klinkt gek misschien, maar zelfs mijn relatie met Rutger leek er een boost door te krijgen. Ik was vrolijker, liever, ook uit schuldgevoel, en ons seksleven werd er ook kleurrijker door.

Maar nu, nu is daar ineens corona. Nu kan ik geen afspraak met een vriendin verzinnen want dat is verboden. Bovendien kan ik niet appen want Rutger is ook de hele dag thuis. Ik kan hooguit wandelen in de hoop dat ik Jaap even tegenkom. Dan kunnen we misschien even naar elkaar lachen, op anderhalve meter afstand. Ik mis hem, heb verdriet en dat kan ik met niemand delen want officieel bestaat hij niet in mijn leven. 

Ik ben ook bang dat hij, nu hij me niet ziet, gaat nadenken wat ik hem breng. Ik pak zijn mooiste jaren. Hij zou een eigen vrouw verdienen, niet iemand die eens per week komt ‘aanwippen’. Rutger, de lieverd, merkt dat er iets is en doet alles om me op te vrolijken. Hij geeft corona de schuld, maar alleen ik weet dat het Jaap is.’

In deze ongewone tijd vroegen we mensen om hun eerlijke verhaal. Om anderen niet te kwetsen zijn de namen van Rutger, Jaap en Manon aangepast.