Real life: mijn vriendinnen krijgen kinderen en ik ben zo jaloers

Sharissa (27) woont in Utrecht, maar komt uit een dorpje in de omgeving. Veel van haar vriendinnen kent ze uit dit dorp: het grootste deel is alweer terug daarnaartoe verhuisd na hun afstuderen. Sharissa woont er nog, is vrijgezel en ziet al haar vroegere vriendinnen aan kinderen beginnen.

‘Omdat ik in een behoorlijk klein dorp ben opgegroeid, waren er maar twee basisscholen waar ik uit kon kiezen. Het ons-kent-ons-gehalte was erg hoog in het dorp, maar ik heb dat nooit als vervelend ervaren. Integendeel zelfs. Ik heb het idee dat ik vroeger met mijn vriendinnen veel meer mocht, tot later buiten blijven, dat soort dingen — omdat we met z’n allen waren en iedereen kende elkaar, ook ieders ouders. Een soort sociale controle.

De vriendinnen die ik heb gemaakt op de basisschool zijn nog steeds mijn allerbeste vriendinnen. Met een groepje van acht zijn we inmiddels al ruim twintig jaar bevriend. Sommige ken ik echt al vanaf groep één, sommige wat later, maar allemaal zaten we bij elkaar op de basisschool. Heel bijzonder, zo’n hechte vriendschap tussen acht meiden die altijd heel hecht is gebleven.

We hebben niet allemaal op dezelfde middelbare school gezeten en zijn niet allemaal gaan studeren. Vijf van ons wel, in Utrecht, waar we samen woonden in een gezellig studentenhuis. Drie bleven achter in het dorp en gingen al snel samenwonen met hun vriend. Ik genoot ondertussen van mijn vrijgezellenleven en ik ging veel uit en studeerde weinig. Toch heb ik in drie jaar mijn bachelor gehaald (ik vraag me soms nog steeds af hoe dat is gelukt) en vond ik al redelijk snel een leuke baan in Utrecht.

Maar nu, vijf jaar later, ben ik de enige die nog in de stad woont. Mijn allerbeste vriendin Tamara is inmiddels ook teruggegaan naar onze roots en woont in een eengezinswoning met haar vriend. De reden? Ze is zwanger. Hartstikke blij ben ik voor haar, maar het steekt toch wel. Van de acht meiden ben ik namelijk als enige vrijgezel over, en Tamara is nu de vijfde die zwanger is.

Ik weet dat het egoïstisch is, maar ik voel me daarom best wel vaak alleen. Toen Simone, de allereerste van onze groep, aankondigde zwanger te zijn was ik hartstikke blij. Zij had al zeven jaar een steady relatie, was altijd de braafste van onze groep en het lag wel in de lijn der verwachtingen. Haar zoontje is inmiddels drie en er zijn ook alweer drie andere kids bij gekomen in onze hele vriendinnengroep. En nu dus Tamara…

Zij is nu bijna uitgerekend en het begint me steeds meer te raken dat ik als enige vrijgezel over ben. Natuurlijk genoot ik daar hartstikke van toen ik studeerde, maar toen was Tamara ook nog vrijgezel. We hebben wat afgescharreld en afgedatet… Maar zij ontmoette haar huidige vriend en ik bleef over. Natuurlijk heb ik een leuke baan, een huurhuis voor mezelf in het centrum van Utrecht, maar verder? Ik heb niemand die op me wacht als ik thuis kom en waar ik dat eerst een zegen vond, vind ik het steeds eenzamer worden.

Ik merk ook dat mijn vriendschappen erdoor veranderen. Ik ben de enige die nog in de stad woont, en ‘de moeders’ spreken steeds vaker met elkaar af en niet met mij. Ze gaan er vanuit dat ik toch niet kan, of wil, terwijl ik me juist hartstikke buitengesloten voel. Ik was zo bang dat dat met Tamara ook zou gebeuren en helaas is dat tot nu toe wel zo gebleken: ze belt me steeds minder en ik zie haar ook nauwelijks meer. Maar ondertussen is ze steeds closer met de rest aan het worden.

En ik word me er steeds meer bewust van het feit dat ik alleen ben. Natuurlijk ben ik pas 27 dus het kan allemaal nog voor me in het verschiet liggen, maar soms twijfel ik daar wel echt aan. Vooral omdat ik het idee heb dat mijn allerbeste vriendinnen me laten vallen als een baksteen. En ergens verlang ik ook wel naar dat leventje: het huisje, boompje, beestje. Heb ik het dan verkeerd aangepakt en had ik ook sommige jongens een serieuzere kans moeten geven? Want nu heb ik niks. En mijn beste vriendinnen hebben elkaar met als gemeenschappelijke liefde hun kinderen. Ik gun ze natuurlijk al het geluk, maar om eerlijk te zijn heb ik me nog nooit in mijn leven zó alleen gevoeld.’

In deze ongewone tijd vroegen we mensen om hun eerlijke verhaal. Om anderen niet te kwetsen zijn de namen van Sharissa en Tamara aangepast.