Real life: “Mijn zwangerschap was niet zo per ongeluk als hij denkt”

Malou (29) en haar vriend Danny zijn nog niet eens een jaar samen, toch verwachten ze nu al een kindje. Voor Danny een verrassing, maar wat hij niet weet is dat dat voor Malou niet het geval was.

‘Mijn kinderwens is altijd al heel sterk geweest. Vroeger kondigde ik altijd al aan dat ik vroeg moeder wilde worden, het liefst voor mijn vijfentwintigste. Maar dat liep even anders… Echt geluk in de liefde heb ik niet gehad, denk ik. Tijdens mijn studententijd kwam ik geen jongens tegen die op zoek waren naar een serieuze relatie. Zij wilden alleen losse scharrels en geen verplichtingen.

Mijn wens om voor mijn vijfentwintigste moeder te worden zou absoluut niet uitkomen, daar kwam ik al snel achter. Ik heb in Amsterdam gestudeerd en ben daar daarna blijven wonen, maar de juiste man kwam ik niet tegen. Twee jaar geleden besloot ik het anders aan te pakken: ik ging fanatiek tinderen en op Happn. Niet eens per se omdat ik mijn kinderwens in vervulling wilde laten gaan, maar vooral omdat ik wel echt toe was aan een leuke relatie. Dat was toen inmiddels ook al vier jaar geleden en dat duurde maar een half jaar.

Bij Danny swipete ik meteen naar rechts toen ik hem op Tinder tegen kwam. En gelukkig hij bij mij ook: het was een match. Hij opende het gesprek en al gauw hadden we een date gepland voor twee dagen erna. Een drankje op de zaterdagmiddag liep uit op een etentje en daarna zijn we nog tot laat in de kroeg beland. Een behoorlijk geslaagde date, kun je dus wel stellen.

Mijn verliefde gevoelens voor Danny ontstonden al heel snel, sneller dan bij hem, denk ik. Misschien staar ik me wel blind op het complete plaatje dat ik voor me zie: hij en ik, met een baby in ons eigen appartementje. Aan de anticonceptie was ik niet, zo’n wild seksleven had ik namelijk niet en ik wilde niet aan een pil of spiraaltje zitten mocht ik wel de ware tegenkomen.

Tegen Danny zei ik dat anticonceptie niet nodig was, omdat ik PCOS heb, een hormonale afwijking. Dat is niet gelogen, maar de mate waarin ik er last van heb… Daar ben ik niet helemaal eerlijk over geweest. Ik heb Danny gezegd dat de kans dat ik zwanger word zo goed als nihil is. En hij geloofde mij. Na vier maanden samen te zijn geweest bleek ik zwanger.

Een gigantische schok voor Danny, en ergens ook wel een beetje voor mij. Ik had het echt niet zó snel verwacht. Een beetje naïef misschien. En ja, ik wilde zó graag kinderen, maar na zo’n korte tijd had ik ook echt niet zien aankomen. Ik hoor zoveel meiden om me heen die geen PCOS hebben en waarbij het nog heel lang kan duren. Ik ging er eigenlijk vanuit dat dat bij mij ook het geval zou zijn. Door mijn PCOS, maar ook omdat het niet zo heel vaak voorkomt dat het al zo snel raak is.

Het vertellen aan Danny was het moeilijkste wat ik ooit heb moeten doen. Ook omdat ik me wel schuldig voel over hoe het is gegaan. Helemaal eerlijk ben ik natuurlijk niet geweest. En ik wist hoe hij erover dacht: hij wilde nog wachten. Vier maanden ís ook gewoon heel snel. Te snel, vond ook onze omgeving, en Danny had niet de meest ideale reactie. Hij is het huis uit gestormd van schrik, vertelde hij later. Het heeft wel een maand of twee geduurd voordat hij er enigszins gelukkig mee kon zijn, wat ik heel moeilijk vond.

Maar ik was tegelijkertijd zo blij. Mijn droom kwam uit. Natuurlijk heb ik er geen enkele seconde aan gedacht om het weg te halen, en Danny ging daar ook snel in mee. Hij is vier jaar ouder dan ik en heeft ook wel een kinderwens. Dat het zo snel al aan de hand was, dat had hij natuurlijk niet verwacht. Maar langzamerhand is hij aan het idee gewend. Wel stelde hij soms zijn vraagtekens bij het feit dat ik het zo snel geaccepteerd had. Dat snap ik ook wel. Achteraf had ik natuurlijk nooit moeten liegen over de ernstigheid van mijn PCOS. Ik kan dat alleen niet terugdraaien en probeer me te focussen op het allerbelangrijkste én hetgeen waar ik het gelukkigst van word: onze baby die op komst is.

Inmiddels zit ik bijna in mijn derde trimester. Zwangerschapsklachten heb ik veel gehad, misselijkheid, moeheid… Maar het maakte me allemaal niets uit: ik weet wat ik ervoor terug krijg. Toen we achter mijn zwangerschap kwamen, woonden we nog niet eens samen. Nu hebben we een huisje in Noord en is de babykamer klaar. Het wordt een meisje en ik kan echt niet wachten tot ze er is.

Ik denk wel dat het nog spannend wordt als ons dochtertje geboren is. Het gaat, begrijpelijk, voor Danny wel allemaal heel snel en wennen aan het idee dat hij vader wordt is nog best lastig. Ik praat altijd maar met hem mee dat ik het óók wennen vind. Dat het ook schrikken was voor mij. Dat dat helemaal niet het geval is mag hij nooit weten.’

In deze ongewone tijd vroegen we mensen om hun eerlijke verhaal. Om anderen niet te kwetsen zijn de namen van Malou en Danny aangepast.