“Niet kunnen slapen uit angst”

Het leven van Tess Hoens is geweldig, maar bij haar liep het zwanger worden niet zoals ze had gedacht. Omdat er van schone schijn al genoeg is en omdat eerlijkheid helpt, schrijft ze over hoe haar zwangerschap verloopt. Deze week vertelt ze over de onzekerheid.

Door mijn traject en natuurlijk de miskraam een jaar eerder ben ik onzeker. We besluiten ons daarom aan te melden bij een verloskundigenpraktijk waar je wat moet bijbetalen maar waar je een heel goede service en erg veel echo’s en andere extra’s krijgt. Dat betekent dat we bij 6,5 week zwangerschap onze eerste echo al krijgen. Nog eerder dan ik in het ziekenhuis mag komen. Superfijn en ik raad iedereen deze praktijk aan, hij heet Femme Amsterdam. En nee, dit is geen betaalde reclame.

De nacht voor mijn eerste echo kan ik niet slapen. Vorig jaar had ik dat ook, op een positieve manier. Ik kon toen niet slapen omdat ik zo excited was het kleine flupseltje voor het eerst te zien. Nou, we weten allemaal hoe dat afliep dus deze keer was het meer niet kunnen slapen uit angst. Veel mensen hadden me al ingelicht: ‘Als je nu nog geen hartje ziet, dan betekent dat niet meteen dat het fout hoeft te zijn. Zo vroeg in je zwangerschap zou het best kunnen dat het goed gaat maar dat het nog niet op beeld te zien is.’ Met dit in mijn achterhoofd had ik me in ieder geval voorgenomen om niet in paniek te raken als er morgen dus niet meteen goed nieuws zou zijn.

Ik bel aan en loop naar binnen, er is een heel prettige wachtruimte, totaal anders dan ik inmiddels gewend ben van het kille ziekenhuis. Ik zit op een lekkere bank, er staan thee en mandarijntjes klaar en overal hangen mooie geboortekaartjes. Op het bijzettafeltje liggen allerlei informatieboeken. Ik pak er geen. Bang om iets te ‘jinxen’ lees ik me deze keer totaal niet meer in over zwangerschap. Mijn vriend werkt om de hoek van de praktijk en ik wacht hier op hem. Ik ben blij als ik zijn stem op de gang hoor. We zijn samen.

‘Tess?’ Er staat een lieve jonge vrouw die op zoek is naar de juiste persoon. Wij staan op en lopen met haar mee. Ik vertel een beetje over mijn verleden en ze zegt begripvol dat het nu wel heel spannend moet zijn. Dan zegt ze, in tegenstelling tot wat ik dus van anderen begrepen had, dat er nu met 6,5 week wel echt een hartje zichtbaar moet zijn. Het is dus nu toch meteen erop of eronder. Mijn eigen hart maakt overuren terwijl ik mijn broek uittrek voor de inwendige echo. Ik neem plaats op de bank en grijp de hand van mijn vriend. Hij knijpt erin. Ze brengt het apparaat in maar het zoeken duurt niet eens zo lang. ‘Kijk eens,’ zegt ze, ‘dat witte flikkertje op het scherm is het hartje. Ziet er mooi uit hoor.’ De echo duurt lang en ze gunt ons veel tijd om het kleine wezentje in ons op te nemen. Ik kan het niet geloven. Het is gelukt. Onze kleine heeft een kloppend hartje. Mijn lijf kan toch echt baby’s maken.