To emoticon or not to emoticon

In de begintijd van WhatsApp was ik mordicus tegen het gebruik van emoticons. Nou ja, mordicus tegen, ik vond het gewoon nogal infantiel. Communiceren met plaatjes deed ik op de kleuterschool. Sinds groep 3 (in mijn tijd, het neolithicum, klas 1) hebben we woorden om vorm te geven aan onze gedachten en kunnen we net iets creatiever en genuanceerder zijn in wat we bedoelen.

Ook ben ik inmiddels zo bijziend (47, hoi hoi) dat ik nauwelijks verschil zie tussen alle gezichtjesemoticons. Wat exact is het verschil tussen de lachende emoticon of de lachende die scheef staat? Ik moet ook zeggen dat ik het behoorlijk onaantrekkelijk vind als mensen louter in emoticons terugappen. Ik weet dat het niet gender-gelijk is, maar mannen (en dan vooral die van de intelligentere soort) die antwoorden met een smiley met een zonnebril of de smiley met bungelende tong of, nog erger, de knipoog-smiley met scheefgedraaid hoofd met uitgestoken tong. Of die met de gesloten oogjes en de blosjes op de wangen. Wát precies wil je me vertellen?

Ik vind het heel gezellig als mijn vriendin een kusjesplaatje onder een bericht schrijft, maar daar heeft ze dan verder wel zes regels in correct Nederlands met interpunctie een bericht boven geschreven, met een hoofdletter aan het begin van de zin en een komma tussen twee verschillende werkwoorden. Zelf stuur ik ook heus een hartje naar deze of gene, maar eigenlijk alleen als ik geen tijd heb om zelf een lief zinnetje te bedenken. En dat mijn dochter van 10 het doet, is tot daaraan toe, maar ik blijf er even ver vandaan. Al is het maar omdat ik het verschil niet zie tussen alle smileys, tongen en vuisten en ik voor ik het weet een heel ander bericht verstuurd blijk te hebben dan ik bedoelde. En dan wordt het ineens een heel ander weekend.

Dus leef je lekker uit als je dat fijn vindt, maar aan mijn appjes geen polonaise.