Dus ik schreef een boek. En dat moment, dat moest bekroond, zo vonden mijn ouders. Ze draalden al weken om een olijfboom (ik ben verliefd op olijfbomen) maar twijfelden. Ik stond niet bepaald vooraan toen de groene vingers werden uitgedeeld, heb een vrij kleine tuin en als we heel eerlijk zijn gedijt een olijfboom beter in een wat warmer klimaat. Grote kans dus dat het geen blijvertje zou worden. Of ik dan een idee had.

Dat had ik wel. Want had ik niet ooit een Montblanc-pen van mijn vader gekregen en was dat niet het beste cadeau ooit geweest? Daar lustte ik er best nog een van. Een met een extra grote opening waardoor je bijna kalligrafieachtig kunt schrijven. Ik houd er zo van.

Dus we togen naar de winkel. Ik koos er een met een afwerking in roségoud. Je vult ‘m door de pen in een potje met inkt te hangen en dan langzaam de inkt in de pen te zuigen. Wat een zalig ritueel vind ik dat. Om het geheel af te maken kreeg de pen nog een eigen ‘handtas’ zodat hij zo onbeschadigd mogelijk met me mee kan reizen. Op naar een leven samen met heel veel lieve kaartjes, gesigneerde boeken, mooie notities en kleine briefjes. Liefste Kiek en Pleun, wat een bovenstebest cadeau.