Trots op mijn wens

Het leven van Tess Hoens is geweldig, maar ook bij haar zijn er dingen die niet helemaal lopen zoals ze zich had gewenst. En daar wil ze over schrijven. Omdat er van schone schijn al genoeg is en omdat eerlijkheid helpt. Tess heeft een kinderwens, maar zwanger worden lukt nóg niet. Deze week denkt ze terug aan haar miskraam.

Een miskraam. Ik kende het van verhalen, van films. Een vreselijk moment waarop het personage het opeens uitgilt van de pijn en het bloed langs haar benen stroomt. De lezer/kijker weet: ze heeft een miskraam. Maar zo betekenisloos, zo droog als het bij mij was gegaan, dat kende ik helemaal niet. Dat je naar een echo gaat en ze zomaar vertellen dat het einde verhaal is en dat je de echte miskraam maar moet afwachten of opwekken. Blijkbaar gebeurt het juist erg vaak zo.

Ik had het idee gehad dat zolang het niet goed misgaat met veel pijn en bloed, het gewoon goed gaat. Ik was ook best wel zeker en positief in de zwangerschap. Ik vraag me af hoe dat bij een eventuele volgende keer zal zijn, veel onzekerder waarschijnlijk nu je weet dat het ook mis kan zijn zónder dat je iets in de gaten hebt.

Het is een paar weken verder en ik ben opnieuw begonnen met het medicijn dat mijn eisprong opwekt. Ik ben met mijn moeder in Parijs. We staan in een kleine patisserie en bestellen een taartje met chocola en hazelnoten als ik naar de wc moet. Ik veeg af en zie een klein beetje bloed, een roze streepje op het wc-papier. Met al het inlezen en online zoeken weet ik dat een innestelingsbloeding er zo uit hoort te zien. Ik begin te rekenen en kom erachter dat ik precies op de dag in mijn nagebootste cyclus zit waarop een innestelingsbloeding hoort te komen. Ik grijns van oor tot oor. Vorige keer was het natuurlijk ook bij de eerste maand medicijnen meteen raak, waarom deze keer niet? Mijn moeder ziet mijn vreemd blije gezichtsuitdrukking en ik leg haar de situatie uit. Ze probeert me een beetje te ‘kalmeren’, maar ik ben opeens overtuigd van het feit dat ik alweer lekker zwanger ben. Als we die avond uit eten gaan en de ober vraagt of we allergieën hebben durf ik zelfs al te zeggen: ‘I’m pregnant.’

Als ik dit zo opschrijf realiseer ik me hoe idioot het is en hoe erg mijn brein soms een loopje met me neemt. Hoe naïef je nog steeds kan zijn, ook al weet je allang beter.

Die nacht in het hotel krijg ik opeens krampen en veel bloedverlies terwijl ik nog niet ongesteld hoor te zijn. De volgende dag bel ik het ziekenhuis en zij maken een afspraak voor me om te kijken wat er gebeurt daarbeneden als ik weer in Amsterdam ben.

De blonde verpleegkundig specialiste vertelt dat ik waarschijnlijk gewoon iets eerder ben gaan menstrueren maar dat ik toch zeker niet zwanger ben. Ik heb het gevoel dat ze er naast zit en dat er iets niet klopt. Later blijkt dat ik niet alleen niet zwanger ben, maar dat ik niet eens een eisprong gehad heb. Ze laat me het medicijn nog een maand slikken terwijl het helemaal niet meer aanslaat. Vaak hoor je dat vrouwen na een miskraam vruchtbaarder zijn, nou, bij mij is het tegendeel waar. De zoektocht naar het juiste medicijn gaat verder…