“Twee streepjes”

Mijn achttiende column voor Amayzine. Dat betekent dat het ongeveer negen maanden geleden is dat ik hierover ben gaan schrijven. Het is tweeënhalf jaar geleden dat mijn vriend en ik besloten voor een kleine te gaan. En het is nu week 19 van mijn zwangerschap, tijd om het positieve deel eindelijk met jullie te delen.

Na de eerste ovulatie bleven ze in de opvolgende maanden ook komen, die springende eitjes. Ik had ovulaties en ik werd weer ongesteld. Het was zo super fijn dat het kastje dat op mijn buik geplakt zat daarvoor zorgde. En dat zonder dat ik veel last had van de hormonen. Omdat mijn menstruatie telkens een dag eerder kwam dan de dag dat ik hem verwachtte was ik nooit geneigd geweest om een zwangerschapstest te doen. Elke keer wees het bloed er weer op dat ik niet zwanger was. Maar het gaf nog geen moedeloos gevoel, want ik maakte pas sinds drie maanden kans op zwangerschap dus alle tijd die ik er hiervoor aan besteed had moest ik proberen te vergeten.

Nu is het maand vier sinds ik eisprongen krijg en ben ik één dag overtijd. Eén dag, dat stelt niets voor. Krijg nou niet meteen allemaal wilde gedachten, Tess! Niet meteen een test kopen, Tess! Ik hield me koest. Nog een dag verder kijk ik op de plek waar ik mijn testen bewaarde (door al die kansloze maanden had ik al tijden niet op deze plek gekeken) of er niet toevallig nog eentje is. Ja! Daar ligt een ClearBlue, bovenin in het kastje staart de test me aan. Het was nog ochtend en ik roep naar mijn vriend: ‘We hebben nog een test, zal ik hem doen? Ik kan nu ochtendurine gebruiken!’ ‘Nee, laten we het morgen doen, dan is het wat zekerder,’ antwoordt hij vanuit de slaapkamer. Ik ga op mijn tenen staan en pak de test. ‘Ik doe het toch maar nu, morgen kan het altijd nog een keertje.’ Hij kent me inmiddels een beetje dus dit verbaast hem niet. Hij roept alleen nog terug dat hij dan de test wil aflezen.

Ik ben weer naast hem in bed gekropen en heb hem de test overhandigd. We wachten overdreven lang voor we het onszelf toelaten het schermpje af te lezen. Na een paar minuten trekt hij de test onder het dekbed vandaan en bekijkt het ding. Ik zie niets. Hij kijkt ernaar en hij kijkt ernaar en ik kan niet geloven dat hij er zo lang over doet om iets te zeggen. Is hij bang om mij te moeten teleurstellen? Hij kijkt niet blij. Ik probeer geduldig te zijn maar trek op een gegeven moment de test uit zijn hand. Mijn mond valt letterlijk open. Twee streepjes! Het is gelukt! Ik ben zwanger!