Verdriet om Beiroet

In de auto op weg naar een lange zomeravond stroomden ineens de video’s binnen. Daarbovenop kwam een gemiste oproep van mijn beste vriend. Ik weet dat het niet mag, maar ik opende met een bezorgd gevoel mijn appjes toch even snel. “Beiroet”, schreef hij.

Een enorme wolk steeg op uit iets wat op een depot leek, maar plotseling was daar die vernietigende klap die alles leek weg te vagen. Mijn adem stopte ergens boven in mijn keel en ik dacht alleen maar aan de moeder en familie van zijn vrouw. “Is iedereen veilig?” stuurde ik. Op wat gesprongen ramen na bleken ze dat goddank allemaal te zijn. Wat een wonder is, als je de ravage ziet.

Nu al meer dan 100 doden, ruim 4000 gewonde mensen en dan hebben we het nog niet eens over zij die vermist zijn. Het is hartverscheurend om het net opgerichte Instagram-account te zien, waar foto’s van mannen en vrouwen die nog niet gevonden zijn op worden geplaatst. Waar 1000 berichten per minuut binnenkomen, bedden voor mensen zonder huis worden aangeboden, lijsten met namen worden gedeeld die as we speak operaties ondergaan.

De eerste uren deden allerlei verhalen de ronde, maar nu blijkt het 2750 ton ammoniumnitraat te zijn, meldt de president van Libanon, dat onder de verkeerde omstandigheden zomaar kan ontploffen. Dit beest stond al zes jaar middenin de haven van de stad. Dat bruisende Beiroet, wat al zoveel te verduren heeft gehad.