Waarom ik het best begrijp dat we droeve dingen niet delen
Maan postte laatst een foto van zichzelf op Instagram. Ze had net gehuild en omdat ze het belangrijk vond om het gepolijste laagje even weg te krabben, maakte ze een selfie en beschreef ze wat haar verdrietige staat had veroorzaakt. Dapper, heus. Goed en belangrijk ook. Het verwijt wordt vaker gemaakt. Instagram zou een te gepolijst beeld van de werkelijkheid laten zien. Wie de handschoen past, moet hem dan maar aantrekken.
Ik besloot mijn eigen feed eens onder de loep te nemen en bestempelde mezelf meteen als schuldig. Even een greepje uit mijn laatste vier foto’s. Een van mijn man en mijzelf tijdens de première van Tina, de muscial. Daarna een, best wel geposeerd al zeg ik het zelf, om de hoek bij ons kantoor. De derde: een geposeerde foto in een leuk pakje van een merk waar we veel mee samen werken (waarbij ik ook nog eens de tas van een collega had gestolen omdat die beter paste bij het ensemble) en de vierde een kiek van het hele team in onze gezellige tuinhuis. Gepolijste momenten, min of meer. Of in ieder geval goudomrand en gelukkig.
Was ik niet eerlijk tegenover mijn lezers/ volgers? Ik geloof het best. Er is weinig dat ik niet deel. Jullie mogen weten over hoe debiel ik doe op de weegschaal en ook over ons meisje dat een andere maat danst in het leven. Maar selfies zonder make-up of #wokeuplikethis….ik kan me niet voorstellen dat ik daar iemand gelukkig mee maak. Mezelf in ieder geval al helemaal niet.
Er zijn mensen die de rauwe werkelijkheid heel eerlijk kunnen en durven vangen en delen. Je volgers meenemen in je strijd tegen de ziekte van je kind. Dat helpt je, dat helpt anderen. Maar als ik op een begrafenis ben of door een ziekenhuisgang loop om met mijn moeder naar de chirurg te gaan die haar tumor heeft verwijderd is een kiekje maken voor instagram niet het eerste waar ik aan denk. Eerder het laatste. Mijn telefoon staat dan op vliegtuigstand en zit zo diep mogelijk in mijn tas weggestopt. Ik ben dan in het nu. Met haar, met de chirurg. En als ik hem na het gesprek tevoorschijn grabbel (de telefoon, niet de chirurg), dan is dat enkel en alleen om mijn vader (die de tocht naar het ziekenhuis niet kon maken omdat zijn voet gebroken was door een motorongeluk) de uitslag te vertellen.
Dus, ben ik het ermee eens dat we eerlijk(er) tegen elkaar moeten zijn. Maar laat ieder daarvoor zijn plek, podium en moment kiezen. Ik vind af en toe een zuurstok en een suikerspin op instagram heus zo erg niet. En boven alles; laten we LIEF zijn voor elkaar. Want alleen maar mooie plaatjes plaatsen en met je knappe kontje draaien is in de ogen van sommigen misschien irritant, een doodzonde is het nog altijd niet en volgen is geen verplichting.
