Waarom je April, May en June vandaag nog in de bios wil zien

Als je het mij vraagt heeft de Nederlandse film flinke stappen, nee: sprongen gemaakt de afgelopen jaren. Weg zijn de tijden dat we massaal Volle Maan keken, het geluid op mute wilden zetten vanwege de bijzonder slechte Twentse accenten en die als enige pluspunt Michiel Huisman had (die erna gelijk ons land ontvluchtte). Ik heb gisteren onze nieuwste aanwinst voor je gecheckt.

Nu lijkt alles wat Linda de Mol aanraakt in goud te veranderen, maar haar nieuwste film April, May en June vind ik sinds gisteren de aanrader. En ik was sceptisch in het begin, want de naam is niet helemaal mijn cup of tea. Maar, zeg Elise Schaap en een Tjitske Reidinga en ik ben om. Een vriendinnetje was het daarmee eens en we zeiden na afloop: ‘Wat een emotionele rollercoaster.’ Zeiden we niet heul serieus, maar het klopte wel. Geen verkooppraatje, maar deze film heeft dus best wel veel. Lachen, huilen, droge grapjes, foute grapjes, onverwachte twists en zelfs een vleugje incest. Incest? Oh jawel. Ik tikte m’n vriendin aan tijdens de film en zei nog: ‘Nee, zullen ze ècht deze route gaan…?’ Oh Linda, you totally did go down that route.

Het verhaal is dramatisch en ik heb denk ik nog nooit zo’n disfunctionerend gezin bij elkaar gezien, maar daar is het ook fictie voor natuurlijk. Toch best wel herkenbaar op veel punten, een June (Tjitske Reidinga) die volledig overspannen een gezin runt, of een poging daartoe, een May (Elise Schaap) die geen vaste baan of vaste partner heeft en ook nog eens telkens in de armen van bezette mannen valt. ‘Ik kan er niks aan doen, het overkomt me gewoon.’ I feel you, May. En tot slot April (Linda de Mol) die aan de kant wordt gezet door haar Amerikaanse man voor een exemplaar dat de helft van zijn leeftijd is. Het cliché der clichés.

Negatief puntje dan? M’n bak popcorn was na een half uur al op, maar dat is meer aan mezelf te wijten. Verder is dit een héle fijne film om met je vriendinnen te gaan kijken. Go.

Beeld: Independent films