Waarom je The Real Housewives vandaag nog wil zien op Netflix

Gigantisch goed nieuws was het, toen Keeping Up With The Kardashians én The Real Housewives op Netflix kwamen. Nou ja, ik kwam er pas later achter dat dat heel goed nieuws was trouwens, want hoe vaak ik de Kardashians al had gezien, hoe weinig ik die huisvrouwen kende. Had er nog nooit iets van gezien.

Dus die twee seizoen van KUWTK heb ik in één dag (ik ben de schaamte allang voorbij om dit te verhullen) afgekeken en toen dacht ik… En nu? I’m like, so ready for something new. Ik ben meteen het Kardashian-accentje gaan overnemen, dat snap je. Maar goed, lang hoefde ik dus niet te zoeken want er was gelijk iets nieuws hersenloos voor me om te bingen: The Real Housewives.

Die van Beverly Hills, Atlanta en die van New York City staan op Netflix, want ze zijn dus echt óveral in de Verenigde Staten, die verwende housewives. In Orange County, D.C., Potomac — die laatste kénde ik niet eens als plaats maar dat is blijkbaar the place to be als je een rijke vent hebt en onder de botox zit.

Want dat is wel precies waar het om draait in deze series en dat is juist zó lekker. Die housewives doen letterlijk niks de hele dag, behalve roddelen over elkaar en (gescripte) ruzies maken. Puur genieten. Maar dat ze geen baan hebben en teren op de zak van hun man betekent niet dat ze niks te doen hebben. Nee joh, ze hebben het hartstikke druk. Met fotoshoots bijvoorbeeld. Niet omdat ze model zijn, maar omdat ze het gewoon leuk vinden die te doen.

En natuurlijk moeten ze alle cocktailfeestjes af. Naar de kapper om hun haar te doen. Uiteraard langs de botoxkliniek (al laten ze dat niet zien, denken ze echt dat de kijkers denken dat dit puur natuur is?). En wat ik dus extra leuk vind, is dat er zoveel verschil zit tussen die drie steden. In Atlanta is de meeste oprechte drama naar mijn mening, Beverly Hills is zó lekker fake en ik denk dat ik uiteindelijk maar een housewife wil worden in NYC. That’s like, a new life goal of mine, like, totally.

Nu moet ik eerlijk bekennen dat ik na het bingewatchen van deze drie series (ik heb ze nog niet allemaal afgekeken, maar dat scheelt helaas niet veel…) toch maar even een krantje heb gekocht. Ik voelde m’n hersencellen bijna afsterven bij het kijken, dus wat daadwerkelijke informatie deed me goed. Maar hé, hersenlozer dan dit wordt het eigenlijk niet. Heerlijk toch?