Waarom Nederlanders slecht zijn in het bestrijden van corona

Deze week hoorde ik een Nederlandse hoogleraar op de radio die lesgeeft in Denemarken. Hij vond ons maar een losgeslagen volkje. Als in Denemarken de premier zegt dat mondkapjes beter zijn, dan doen we dat. Zij doen het met elkaar, wij hebben blijkbaar harde sancties nodig om tot mondkap te worden gedwongen. Ik heb er veel over nagedacht waarom dat zo is. Want ook mij valt het op dat mensen hier bijna niet in de mondkap lijken te slaan en ook behoorlijk dicht tegen je aan kruipen in de rij bij de groenteboer. Ik denk dat ik tot wat observaties en conclusies ben gekomen.

1. We zijn een gezellig volk

We slaan elkaar graag op de schouders, we kussen drie keer, meer dan andere landen dus, we zijn een dichtbevolkt land dus we zijn gewend om in elkaars aura te bewegen. Een stap opzij zetten als iemand je op de stoep passeert voelt uitermate onbeleefd. Alsof die persoon drie weken hetzelfde shirt draagt en zijn tanden niet heeft gepoetst. Het is een vorm van beleefdheid, maar zo ervaren wij dat niet. Het voelt als buitengewoon onvriendelijk om iemand niet bij je binnen uit te nodigen. Wij vinden dat lastig.

2. We zijn nu eenmaal een beetje rebels

Samen toch nog dat ene glas bestellen, een sigaretje roken, het zit in ons DNA. Ondeugd verbindt. Overal zijn softdrugs verboden, maar bij ons mag het. We denken zelf daarbinnen heel goed te weten hoe ver we kunnen gaan, dus met ‘dat corona’ zal dat ook wel zo zijn. Beetje afstand houden: oké, en niet zoenen vinden we ook nog wel oké, maar verder geloven we niet zo in dat strikte.

3. Er is maandenlang gezegd dat de mondkap geen zin heeft

Als dat week in week uit door Jaap van Dissel en de zijnen tegen je gezegd wordt waarbij de wetenschappelijke onderbouwingen je om de oren vliegen, is het best lastig voor de autonoom denkende Nederlanders om ineens volledig te geloven in het nut van de mondkap.

4. De uitglijders van hooggeplaatsten

Toen Willem-Alexander aan kwam rijden na de afgebroken Griekenland-vakantie. Geen mondkap en geen gordel. Top. Tijdens de een-na-laatste persconferentie kuchte onze lieve Irma wel drie keer in haar knuistje. Dan hebben we daar natuurlijk nog de handshake van Mark Rutte nadat hij net had verteld dat we geen handen meer gaan schudden en als toetje het Grapperhaus-huwelijk. Allemaal begrijpelijke missers, we zijn allemaal mensen, maar als het op het hoogste podium bij de beleidsmakers al fout gaat, zijn we ook wat coulanter naar onszelf.

Zover de verklaringen. Toch zou ik willen zeggen: kijk naar de cijfers. Kijk naar de groei van het aantal besmettingen. Draag die mondkap, al is het maar om je te herinneren aan de bizarre situatie waar we in zitten. Al is het maar om daarmee die buurvrouw eraan te helpen herinneren dat ze niet op 30 centimeter maar op 150 centimeter afstand van je moet staan, al is het maar om de tegemoetkomende wandelaar te laten zien dat je opzij stapt uit zorg, niet uit walging. Even knallen met z’n allen. Dat kunnen wij namelijk ook.