WAAROM PAPIEREN RIETJES DE HORROR ZIJN

Als iemand me vraagt wat ik het liefst in mijn vrije tijd doe, dan zeg ik voor de vorm een boek lezen, sporten en op reis gaan, maar als ik eerlijk ben dan is het: veel eten, drinken en op reis gaan. Dan is het ook nog eens zeker dat ik de reisbestemming af laat hangen van de kans op lekker eten en drinken en zo is die cirkel weer rond (en ik ook ronder trouwens).

Het equivalent van nagels op een schoolbord

Zo maak je me bijvoorbeeld (als een ware hipster) gelukkig met een foodfestival, waar ik gelegitimeerd de hele dag mag proeven van streetfood (dat is de hippe benaming voor een net te kleine portie) in de naam van voedsel. Maar je kunt mijn plezier ook heel makkelijk vergallen, door me een lekkernij voor te schotelen onder begeleiding van een papieren rietje of houten bestek. Dit is voor mij het equivalent van nagels over het schoolbord of het geluid en de aanraking van piepschuim. Voel je ‘m tot diep, diep in je vezels, botten en wat je nog meer in je hebt? Die structuur, jongens en meisjes, get-ver-dem-me. De rillingen lopen van mijn haargrens tot mijn linker afzakkende sok. Ik pleit puur uit eigenbelang voor papieren-rietjes-en-houten-bestek-vrije festivals.

Het mondgevoel

In de hogere regionen  van het eten en drinken spreken ze ook wel van ‘het mondgevoel’. Nou, het mondgevoel dat een houten lepel me geeft is van zo’n zeldzame, unieke gruwelijkheid dat ik in staat zou zijn om het te laten staan. En dat wil wat zeggen. Stel je eens een overheerlijke soep voor, die je dan naar binnen moet lepelen met hout. Get-ver-dem-me. Ik kan als een kind zo blij zijn met een cocktail die in de maak is, maar als ik een papieren rietje detecteer dan verdwijnt vijftig procent van mijn cocktailvreugde. De rest van mijn blijheid niet natuurlijk, want het blijft een cocktail. Maar dat gevoel van dat rietje in mijn mond…

A.S. op G.S.

Het gaat zelfs zo ver dat ik een stukje eten zo probeer te positioneren aan mijn vork (van hout), dat mijn lippen of nog erger: de binnenkant van mijn mond op geen enkele wijze in aanraking komen met het bestek. Nu kun je dit scharen onder A.S. op G.S., zoals mijn moeder dit vroeger noemde (aanstelleritis op grote schaal), maar toevallig is dit gruwelijke gevoel wetenschappelijk aangetoond.

Ik heb grima

Wetenschappers spreken over een unieke emotie, wat ik kan bevestigen, want afgezien van een goor verhaal kan weinig mijn eetlust zo enorm vergallen. In het Engels en Nederlands is er geen vertaling voor, wat ik zonde vind, maar de Spanjaarden noemen het grima. In de basis krijg je het dus van krassende nagels op een krijtbord, maar er zijn mensen die grima ervaren in andere situaties. Ik ben zo vrij geweest om mezelf dit euvel toe te kennen in het geval van het papieren rietje en het houten bestek.

Dan rest er nog maar één probleem, want aangezien de hele oceaan naar z’n grootje gaat door die ladingen plastic die we produceren, moet ik een oplossing vinden voor mijn grima. Mocht je dus op een foodfestival toevallig een vrouw zien die druk van foodtruck naar standje en weer terug naar de foodtruck loopt met een vork van thuis en een RVS-rietje (ja, die bestaan), zeg dan even gedag, grote kans dat ik het ben. En anders gaat de burgers only policy in, alias: lekker met je handen eten.

Tekst: FavorFlav