Waarom we nooit ‘het valt wel mee’ mogen zeggen

Ik heb mijn stokpaardje weer even opgezadeld. Niet omdat ik het zo graag wil, maar omdat de Epstein zaak me zo aan het hart gaat. Nu zijn ‘porno-provider’ Ghislaine Maxwell na jarenlang van villa naar kasteel te hebben ge-apekooid in de hoop uit de klauwen van de FBI te blijven is opgepakt, is de discussie weer actueel. Dat is fijn want er zijn nog te veel vragen en veel te weinig antwoorden.

Toch schrik ik als mensen zeggen dat het ‘wel erg’ is, maar dat de meisjes in kwestie toch ook wel begrepen dat je niet met een privéjet naar een privé-eiland wordt gevlogen om daar een potje te pimpampetten. Bij RTL Boulevard werd deze week gezegd dat als de meisjes meerderjarig waren geweest ‘er niets aan de hand’ zou zijn geweest. En dat laat me niet los.

Dit waren allemaal jonge vrouwen uit kwetsbare gezinnen. Meisjes die hun stiefvader zijn zoon zagen vermoorden, meisjes wier moeders zwaar verslaafd en gewelddadig waren. Meisjes die veiligheid dachten te vinden. Meisjes die dachten: als ik dit doe, betaalt hij de studie van mijn zusje, om er vervolgens achter te komen dat haar zusje hetzelfde scenario wachtte. En dan je zus met een eetprobleem terug te zien keren van haar buitenlandse studie.

Ook zeggen mensen: ‘Ze waren toch niet gevangen? Ze konden er toch mee stoppen?’ Dan zou ik me eerst verdiepen in de manipulatieve munitie van Epstein en Maxwell. Ze stuurden rustig een auto richting het huis van een meisje dat uit wilde breken en schenen dan de hele nacht met de koplampen haar kamer binnen.

Ik zou alleen maar willen zeggen: be kind, kijk de documentaire, zie de verhalen, zie hoe deze jaren hun levens hebben getekend en gun hen in ieder geval het medeleven dat ze verdienen.

Meer lezen over Ghislaine Maxwell?