Waarom zijn de Fransen zo boos over Emily in Paris?

Het kan nog zo de stad van de liefde zijn, mijn better half vindt Parijs onnoemelijk stom. Ze zijn arrogant en vertikken het om je in het Engels te antwoorden, maar als ze in Nederland zijn verwachten ‘ze’ wel dat wíj Frans spreken. Je hoort het: ook de Parijzenaar ontkomt niet aan het juk van een vooroordeel. En nu is daar die ene serie.

Met veel bombarie kondigde Netflix het nieuwe Emily in Paris aan. Een jonge vrouw uit L.A. die van de ene op de andere dag met haar derrière in de Franse hoofdstad ging wonen, in een appartement dat wij allemaal niet kunnen betalen, zonder ook maar één woord buiten de deur te spreken. De serie maakt nogal wat los bij dezen en genen. In dit geval zijn de dezen Parijzenaren en de genen de rest van de kijkbuiskinderen.

Ik had Emily in Paris zelf in drie avonden uit, omdat het nérgens over gaat. Het is een soort Say Yes To The Dress kijken voor gevorderden (alleen met betere kleding door Camille), het kan als schemerlamp in de woonkamer fungeren, je kunt het zonder op te letten naast een andere activiteit doen. De verhaallijn is flinterdun en elke aflevering eindigt steevast als een Bouquetreeks, in het voordeel van Emily die de inwoners van Parijs te slim af is. Maar de eerlijkheid gebiedt me te zeggen: de Franse man en vrouw staan er niet heel lekker op. Als we Emily moeten geloven beginnen ze ergens tegen de lunch met werken, gaan ze daarna drie uur lunchen met liters wijn en vergrijpt elke Fransman/vrouw zich aan iemand buiten de vaste relatie. Verder vinden ze dat ze altijd gelijk hebben en spreekt het merendeel geen lettergreep buiten de deur. Wat je noemt een nogal onaardige weergave van de werkelijkheid.

Achterhaald, zegt ook een groot deel van de kijkers en daarmee dus problematisch. De vrouwen in de serie zijn zonder uitzondering dun met buikspieren als kabels en ze rennen kilometers per dag langs de Seine. De oudere baas Sylvie is jaloers op de jongere junior marketeer Emily. Amerikanen zijn dik en Fransen roken. En zo gaan de stereotyperingen nog even niet al te zuinigjes door. Is het je trouwens opgevallen dat Emily maar één keer een kater heeft? Wat ik zeg: een sprookje.

Emily wordt door de pers trouwens vergeleken met Amélie, een film die ook niet bepaald vrij was van clichés, maar wel geliefd onder Parijzenaren. Maar waarom dan zo boos over de vooroordelen die ze zelf in Dix Pour Cent wel bezigen? Cécile Narinx legt in de Volkskrant de vinger op de vermoedelijk zere plek: Emily complimenteert Parijs en haar Parijzenaren niet, maar troeft ze elke aflevering af.

Het door Darren Star gemaakte Emily in Paris is eigenlijk precies wat we hadden kunnen verwachten: een door elkaar geslagen Beverly Hills 90210 en Sex and the City. Hij is alleen vergeten de tijdgeest mee te nemen in het script. Het is bijna Bouquetreeksachtig vermaak. En ik snap dat de dezen en de genen daar niet echt van gecharmeerd zijn.

Beeld: Netflix