Waarom zijn we toch zo depressief tijdens corona

Ik zie mezelf als een optimistisch mens. Het glas is nooit half leeg want er staat altijd wel een vers flesje koud. Toch overvalt een gevoel van donkerte me vaak tijdens de coronaperiode. Dan ga ik maar een beetje strijken, man, ik heb nog nooit zulke rechte stapeltjes gehad in mijn linnenkast. Maar hoe zit het nou met depressie en corona? Ik dook er even in.

Eerst de feiten maar eens

Het Trimbos-instituut heeft onder 3000 respondenten onderzoek gedaan naar depressie tijdens corona en daar kwam uit dat 50 procent slaapproblemen heeft en 60 procent kampt met depressieve gevoelens. 10 procent kampt zelfs met suïcidale gedachten en 13 procent heeft angst voor het virus.

Niet gek volgens professor Jan Rotmans, hoogleraar duurzaamheid en transities aan de Erasmus Universiteit in Trouw.  In deze periode hebben we een gebrek aan overzicht, er is chaos en afbraak en daardoor zijn we de richting kwijt en dobberen we rond.

Maar we kunnen dat unheimische gevoel ook omarmen. Dat gaat namelijk altijd vooraf aan een periode van  verandering en het zou zomaar kunnen dat we straks door deze verandering gelukkiger gaan worden. We worden geforceerd om dingen anders in te richten. Elke crisis zet aan tot verandering, volgens Rotman. Het is bijna de enige manier om patronen te doorbreken.

We worden nederiger. We zien dat succes niet alleen maar een persoonlijke winst is. Als dat zo was, hadden we dat succes ook kunnen volharden in de coronatijd. Je succes kortom, is van vele zaken afhankelijk, niet alleen van jou.

We worden gedwongen onze angst te overwinnen. Met een missie, een visie. Dat zijn de enige dingen waarmee je angst kan overwinnen.

Ik ben benieuwd wat de uitkomst van hetzelfde onderzoek in 2021 zal zijn. En ik mag van professor Rotman natuurlijk niet zeggen dat ik het somber in zie…