Wil je zien: Hans Betaalt De Schade op Videoland

In daten ben ik echt een behoorlijke dodo, altijd al geweest. Nu dacht ik dat ik inmiddels wel op de hoogte was van alle apps. Tinder, Bumble, Happn, Inner Circle — ja hoor, ik ken ze allemaal. Hoe ze werken, dat dan weer niet zo, maar toch. Het liefst ontmoette ik toch mensen in de kroeg. Had ik hopelijk al een drankje op en ben ik wat losser, en de ander ook. En nog beter als het dan elkaar aankijken is en BAM: liefde op het eerste gezicht. Nu op mijn 31e ben ik er langzaam maar zeker achtergekomen dat het leven geen romantische film is en dat dit eigenlijk nooit zo werkt. Maar mijn inner romanticus blijft hopen op filmwaardige scènes, maar dan in real life.

Mijn inner romanticus had dus nog nooit gehoord van sugardating en er is een wereld voor me open gegaan met de komst van Hans Betaalt De Schade op Videoland (nú online, dus je weet wat je vanavond te doen staat). Hier lijkt romantiek namelijk geen enkele rol te spelen in de wereld van daten, maar de Hansen en Grietjes die zich hierin bewegen gaat het maar om één ding: geld. Luxe. Privéjachten. De duurste champagne. Dat dan door hun ‘Hans’ wordt betaald.

Deze ‘Hansen’ zijn dus gewoon sugardaddies en vandaar ook het sugardaten. Een beetje voor wat hoort wat: zij zijn de armcandy van de mannen, en in ruil daarvoor krijgen zij wat hun hartje maar begeert. Of wat er op hun hartje hoort te liggen, want nepborsten kunnen ook part of the deal zijn. Zo volgen we vriendinnen én ondernemers Marianna en Dina in hun glamourleven, dat wordt bekostigd door de mannen.

Van tevoren dacht ik dat dit echt een onwijs ordinaire soort-van-documentaire zou worden, maar ik zit er hélemaal in. Voor mij omdat het een gigantische ver-van-m’n-bed-show is, maar het is toch wel smullen om te kijken hoe dat eraan toe gaat. En misschien naïef, maar ik had niet gedacht dat dit echt op deze manier gebeurde. Dat sommige meiden dit gewoon als een soort baan zien, iets waar ze rond van kunnen komen.

Echt: kijk het maar. Ik vond het bizar. En om mijn inner romanticus weer een beetje hoop in de liefde te geven, ga ik nu maar weer Belle en het Beest ofzo kijken. Zoiets zoetsappigs als een Disneyfilm kan hopelijk m’n faith in romance weer herstellen.