Ze huilt maar ze lacht

Vriendinnen die je goed kennen zien het wanneer je liegt. Wanneer je op WhatsApp lachende emoji’s stuurt maar je eigenlijk gigantisch kut voelt. Het even helemaal niet ziet zitten. Last hebt van een Circus-Renz-leger aan hormonen in je lijf en je jezelf heel zielig vindt.

En ja, dat terwijl er mensen zijn die nu écht grote problemen hebben en jij het eigenlijk best wel goed hebt. En dan voel je je weer een loser omdat je überhaupt zielig doet. Het taboe op ‘je mag niet zielig doen zonder een zwaar gegronde reden te hebben’. Ook zo’n nare eigenlijk.

En dus doe je op WhatsApp maar vrolijk tegen anderen, om niemand tegen de schenen te stoten die het zwaarder heeft dan jij. Ze huilt maar ze lacht. Maan weet er alles van. Dus daar tikt ze weer met haar vingers. Tekstjes. Hartjes. Lachende poppetjes. Lalala-gesprekken. Lege informatie. Neppe informatie.

Shit. Ze heeft me door. Ze facetimet me. Ik zie eruit als een wrak. Ach fuck it, kan mij het ook schelen. Ik neem op. ‘Kiek..? Zit je nou alweer in je bed? Of nog steeds in je bed? Lieverd, ik denk echt dat je even moet gaan douchen.’ Ik sla mijn ogen neer en ze weet genoeg. Sinds de komst van dat oh zo gezellige spiraaltje weet ik ineens dat een vrouwelijke cyclus uit vier seizoenen bestaat. Het is winter in mijn hoofd nu.

‘Waar krijg je energie van? Wanneer heb je eigenlijk voor het laatst gesport? Je trekt nú je billen in een sportbroek en dan ga je minimaal even een half uurtje hardlopen, goed?’ Ik durf haar bijna niet aan te kijken, zo loserig ik me voel. ‘En dan wil ik dat je me zo weer belt, goed? En dan ben je niet meer in je bed. En trek ook even een beha aan en een schoon shirt, écht het helpt.’ Ik grom een soort van ‘ja, is goed’ met een waterig laagje in mijn ogen.

Zucht.

Soms dragen mijn hormonen kleine feesthoedjes.
Vandaag even niet. 
Morgen weer een nieuwe dag.
Nu eerst even een rondje rennen en uitrazen. 

Joe.