5x eten dat per ongeluk is ontdekt

Zeg wijn, snacks of haute cuisine en de smulpapen van online foodmagazine FavorFlav weten waar te drinken, hoe het te eten en wat te koken. Dit keer serveren onze cheffies je: Om vandaag nog te maken: 5x per ongeluk uitgevonden food items waar wij niet meer zonder kunnen.

Toegegeven: we waren er zelf niet bij en voor niet alles hiervan bestaat historisch bewijs, maar het blijft uitermate grappig om te lezen dat sommige dingen op foodgebied misschien wel volkomen per ongeluk zijn uitgevonden. Deze items bijvoorbeeld:

Maar stel je eerst even voor dat je in een wereld leefde zonder loaded nachos. Of (voor sommigen, zoals FavorFlavs Sabina doet dit echt pijn) zonder Chipito’s. Nou, dat had zomaar de werkelijkheid kunnen zijn als deze vrij toevallige gebeurtenissen niet waren voorgekomen…

Tarte tatin
Dat er twee zussen Tatin waren, Caroline en Stéphanie, die een hotel hadden genaamd Hôtel Tatin, en dat die superlekkere op-z’n-kop appeltaart ernaar genoemd is, dat is wel duidelijk. Hoe hij precies uitgevonden werd is niet precies bekend. Eén versie van het ontstaan is dat Stéphanie een keer (lichtelijk overspannen) een andere appeltaart wilde maken en de pan met appels, boter en suiker een beetje liet aanbranden. Daar gooide ze snel een lap deeg op als deksel zodat het niet verder zou aanbranden in de oven, om vervolgens in de oven het deeg te garen. Daarna draaide ze hem op een bord en quelle surprise; de gasten vonden het heerlijk! Het lijkt erop dat de dames nooit per se een signature dish wilden creëren; het recept hebben ze niet gepubliceerd en ze noemden het op hun eigen menukaart ooit niet tarte tatin, maar waarschijnlijk gewoon tarte solognote – naar de Solognote regio waarin hun hotel lag. Toen de taart eenmaal nagemaakt werd in het Parijse restaurant Chez Maxime, werd het een regelrechte hit. Hoe dan ook is het verrukkelijk, en zo maak je zelf tarte tatin.

Nachos
Als er in 1940 niet een groepje Texaanse vriendinnen de grens was overgestoken op een dagtripje naar Piedras Negras in Mexico, trek kreeg en een zeer inventieve keukenmedewerker troffen, dan is het maar de vraag of wij vandaag hadden kunnen genieten van de ultieme comfort snack (of maaltijd, ook prima) die loaded nachos zijn… Aangekomen bij restaurant Victory Club vroegen zij om iets te snacken maar de chef was net even weg (als je ooit in de horeca hebt gewerkt, dan weet je dat er nu licht tumult in de keuken ontstaat). Wie er wel stond was keukenmedewerker Ignacio Anya Garcia, bijgenaamd Nacho. Wat een snelle scan van de keuken opleverde: verse tortilla’s, kaas en ingemaakte jalapeños. Hij sneed de tortilla’s in driehoekjes, frituurde ze, bedolf ze onder gesmolten kaas, strooide er de pickled jalapeños over en serveerde dit aan de dames. “En hoe heet het?” vroeg een van ze… “Nacho’s Special” zei Ignacio, en man, wat zijn we jou nog altijd innig dankbaar.

Roquefort
We kunnen er geen keihard historisch bewijs voor vinden, maar de legende is dat een herder in het Franse gebied Roquefort-sur-Soulzon zijn brood en kaas liet liggen in een grot waar hij zat te eten toen hij afgeleid werd. Toen hij maanden later terugkeerde naar de grot vond hij zijn stuk kaas terug, beschimmeld en wel. En de dappere dodo’s die dat stuk kaas durfden te proeven en er zo enthousiast van werden dat ze vervolgens expres hun kazen lieten beschimmelen; aan hen hebben we te danken dat onze kaasplanken nu zo geweldig in balans zijn.

Chipitos
Een van de ontstaansverhalen is dat van Edward Wilson, die in de jaren dertig van de vorige eeuw voor een bedrijf in Wisconsin werkt dat (deels) gekookt veevoer produceerde. Hij zag dat er uit een machine gepofte gepureerde mais kwam in een soort draadvorm, waarmee hij aan het experimenteren ging. Kruiden erbij, proeven, patentjes aanvragen en uiteindelijk bracht het bedrijf Flakall rond de jaren veertig van de vorige eeuw deze Korn Kurls op de consumentenmarkt. Overigens bracht rond dezelfde tijd een ander Amerikaans bedrijf een gelijkend product uit dat CheeWees heette. Hadden zij zich toen ooit voor kunnen stellen dat deze chippies zo’n hit zouden worden dat er zelfs een Chipito-nagellak zou komen? Vies-lekkere lezerstip: broodje Chipito.

Worcestershiresaus
Het flesje met zo ongeveer de moeilijkste naam in de Westerse taal om uit te spreken, waarvan we ons laatst nog op Instagram afvroegen of iemand ooit oud genoeg geworden is om een tweede flesje ervan aan te moeten schaffen (ik! I love it!). Hoe het ooit begon? De Britse scheikundigen John Wheeley Lea en William Henry Perrins brouwden deze gefermenteerde vloeibare smaakmaker naar wens van een oud-gouverneur die iets vergelijkbaars was tegengekomen in India. Althans, dat is het verhaal dat het bedrijf Lea & Perrins, gecommercialiseerd in 1837 vertelt over het ontstaan. Over het bedenken of de inhoud van het originele recept is niet veel bekend, maar blijkbaar vonden de twee heren hun eerste brouwsel zo goor dat het vat naar de kelder werd verbannen. Toen het na een opruimsessie jaren later weer boven water kwam, besloten ze het nog eens te proeven en wat bleek? Het lang gefermenteerde goedje was nu zachter van smaak en prima te gebruiken. Oranje etiketje op de fles en de rest is geschiedenis… Overigens werd in tijden van het Romeinse Rijk al verslag gedaan van een gefermenteerde smaakmaker op basis van ansjovis (zoals worcestershiresaus ook is), genaamd garum.