Lieve Alec Baldwin,

Een nieuwtje in onze appgroep bekijk ik heus altijd wel, maar of ik nou meteen mijn geliefde naast me aanstoot om het te delen… Neuh. Het is meestal van het kaliber Kanye verandert zijn naam in Ye, een heel vervelend meisje gaat los op YouTube over een zanger die ons hier nogal beroert en Kim Kardashian die denkt dat haar panty een outfit is. Of de wereld stilstaat als je het niet weet: totaal niet.

Maar vanochtend was anders. Ik vroeg – lenzen nog niet in en bril niet bij me want reizend met handbagage dus elke vierkante centimeter telt – aan mijn lief of er nog iets spannends was gebeurd in de wereld. Bernard Haitink was overleden en, maar dit was echt erg, Alec Baldwin, jij dus, had per ongeluk zijn cameravrouw en regisseur neergeschoten. En nee, zij had het niet gered.

Jij kent mij niet, maar ik jou enorm. Hoe verliefd was ik op je in The Fabulous Baker Boys, hoe geweldig vond ik je in Saturday Night Live. En nu zoom ik de hele dag in op die twee foto’s van jou, een waarop je belt met je mondkapje ergens om je pols, je ogen zo dicht van de tranen dat het lijkt of iemand de oogleden heeft vastgeplakt en ze heeft vastgelijmd. Maar vooral dat andere beeld, waarop je voorovergebogen staat met je handen op je knieën en je hoofd naar beneden. Op het oog een pose alsof je uitpuft van de coopertest, maar het is meer. Het is de houding van een man die van het een op het andere moment (improvvissamente, zeggen de Italianen hier) zijn leven ziet veranderen. Instorten. Ontploffen. Alles is kapot, overhoop. Deze productie, jouw carrière, jouw leven, haar leven.

Ik zou je wensen dat er iemand is die kan zeggen dat het goedkomt, dat je ooit zult bedenken dat dit ergens goed voor is geweest. Maar we weten allebei dat als er al een persoon is die deze woorden zou kunnen uitspreken, jij ze niet zal geloven.

Ik wens je kracht, net als ik de familie van deze prachtige vakvrouw alle kracht en liefde toewens. En als je Trump zo haat, zullen we vanaf nu gewoon lekker écht alle wapens verbieden?

May-Britt