Astrofobie: word jij ook zo bang van het heelal en de ruimte?

Even serious talk: ik zit sinds een week in een existentiële crisis. En ja, lach maar, maar ik ben bloedserieus. Zondagavond keek ik namelijk de film Interstellar (voor het eerst, ja, ik was er laat bij) en heb vervolgens de héle nacht niet geslapen. Het was een soort mix van malen en complete angst. Ik vind het heelal en de ruimte echt zó mega eng. En je kan er (of nou ja, ik kan dat in ieder geval en ik hoop dat ik niet de enige ben hierin) uren, dagen, máánden over malen en alsnog ga je geen antwoord vinden. Want dat is er niet. Wat is er buiten het heelal? Het is inmiddels bekend dat het heelal continu zich uitdijt… Maar uitdijt waarhéén? En wat is er buiten dat heelal? Is er nog een heelal? Maar uiteindelijk moet dat toch ook ophouden? Kom je dan tegen een muur aan ofzo? En wat is er dan achter die muur? Er kan toch niet níets zijn en zo ja: niets is dan toch ook iets? Ik. Word. GEK.

Dus ik ben gelijk oplossingsgericht bezig geweest, want deze kwesties zitten me dus wel vaker dwars, maar dan ga ik doorgaans geen film kijken die me in een hele neerwaartse spiraal brengen. Onhandig was dat. Maar goed, ik heb dus twee boeken van Stephen Hawking besteld; je weet wel, zo ongeveer de beroemdste wetenschapper (op Einstein na?) die in 2018 helaas is overleden aan ALS. Nu ben ik niet zo arrogant dat ik oprecht dacht zijn materiaal wel even te kunnen begrijpen, maar gelukkig heeft hij ook twee boeken geschreven voor het grotere (ietwat simpelere dan hij) publiek: ‘Een korte geschiedenis van de tijd’ en ‘De antwoorden op de grote vragen’. In het virtuele winkelmandje ermee en dankzij de Select-optie van Bol kreeg ik ze nog dezelfde dag (het was inmiddels half vijf ’s ochtends) binnen. Er was nood aan de man.

Tot de tijd dat die boeken binnenkwamen had ik nog wat uren over (slapen kwam er toch niet meer van) om me hierin te verdiepen. Is die angst wel normaal? Dat ik serieus nachten wakker kan liggen puur vanwege het malen over wat er nou precies buiten onze aarde om is — onze kleine, nietige aardbol — en het willen begrijpen ervan? Gelukkig kwam ik toen uit bij Astrofobie, oftewel een angst voor het heelal, de ruimte en alles wat daarmee te maken heeft. Nu wordt deze angst ook wel gekenmerkt door het irrationele en intense ervan, enik schaar me daar inmiddels wel onder.

Mocht ik je hiermee ook een angstaanval hebben bezorgd: dat spijt me. Maar misschien een troost: je bent hier echt niet alleen in. Gelukkig is deze angst heel normaal, en ook is het normaal om je af te vragen hoe het zit. Vaak gaat dat gepaard met vragen over de dood: heeft het leven allemaal wel zin? Je werkt je hele leven om vervolgens dood te gaan op deze kleine aardbol, die precies níets voorstelt als je alles bij elkaar optelt in het heelal. Het niet-weten van dingen (wat is er na de dood? Waar eindigt het heelal? Wat was er voor de oerknal?) zorgt voor onrust en angst, en dat is heel logisch.

Dus nee, een vorm van astrofobie hebben is absoluut niet waar. En ik moet je heel eerlijk zeggen: ik ben echt verslaafd aan de boeken van Stephen Hawking. Je leert er echt zóveel van (en dat zegt een persoon die met moeite een voldoende haalde voor wis- en natuurkunde) en het is geschreven op een manier dat je het daadwerkelijk begrijpt.

Maakt het me iets rustiger? Ja. Maar ook weer niet. Een universum waarin tijd niet bestond (zoals voor de oerknal het geval was) is een concept dat mijn kleine brein maar weigert te begrijpen. Waarom het universum vier dimensies heeft en niet vijf snap ik nu dan weer wel, en ook waarom twee dimensies niet zouden kunnen werken.

Dus mocht je ook maar enige interesse hierin (of angst) hebben: schaf deze boeken aan. Of richt samen met mij een praatgroepje op om samen over deze dingen te malen. Iets met gedeelde smart. Kan ook.