Bellen met je iets oudere moeder

Ik bel het liefst elke dag met mijn moeder. Als ik naar kantoor rijd, druk ik op haar naam en wat er dan gebeurt, dat herken je vast als je een 70-plusser als moeder hebt.

1. Ik bel, ze neemt niet op.

2. Ik bel mijn vader.

3. Mijn vader neemt op.

4. Mijn vader geeft me na een in alle opzichten soepel gesprek aan mijn moeder.

5. Zij vraagt als eerste: ‘Kun je me VERSTAAN?’

6. Ik antwoord dat ik haar prima kan verstaan, want ik verstond mijn vader net met hetzelfde toestel tijdens dezelfde belsessie ook, dus waarom zou het nu niet lukken?

7. Ik hoor gestommel.

8. Ze drukt me weg.

9. Ik word gebeld.

10. Het is mijn vader die me aan mijn moeder geeft.

11. ‘Met mij. Er ging geloof ik iets mis.’

12. Ik: ‘Ja, je drukte me weg.’

13. Mijn moeder: ‘Nou ja, kan gebeuren. Kun je me verstaan?’

14. ‘Ja hoor, ik kan je verstaan. Net als net.’

Dan volgen veel lieve vragen waarbij ze volgens mij niet echt luistert naar de antwoorden omdat ze bang is de verbinding te verliezen.

Ik zei laatst tegen mijn moeder dat ze niet moet vragen of ik haar kan verstaan omdat dat zo bejaard klinkt. Daarop antwoordde ze best wel briljant: ‘Maar ik bén bejaard!’

En zo is het. Ik moet niet zeuren en blij zijn dat ik überhaupt nog zo’n lieve moeder heb die ik elke dag kan bellen. Ik hoop nog heel, heel lang. En zondag zie ik haar in het echt, en daar gaat toch niets boven.