De All You Need is Love Kerstspecial is er niets bij: ik ben bij mijn mama

Toen ik haar uitzwaaide op Schiphol voelde ik het al: ons leven gaat nooit meer hetzelfde zijn. Haar leven niet, mijn leven niet, dat van mijn zus niet. Mijn moeder kocht haar droomhuis in Spanje en ging samen met haar grote liefde emigreren. Dat is eng, zowel voor haar als voor de thuisblijvers. Soms betekent leven vanuit je hart ook keuzes maken omdat iets goed voelt. Omdat je dénkt dat het de goede richting is, zonder van tevoren te weten wat je er precies voor terugkrijgt.

Een van mijn beste vrienden schreef me onlangs: ‘Wat je moeder je laat zien is wat ze je toewenst. Gaan voor geluk. Eigen geluk. Niet egoïstisch bedoeld, maar wel hoe het leven is bedoeld.’ En hoe langer ik daarover nadacht, hoe meer het leek te kloppen. Je kan er zijn voor anderen, maar betekent dat dat je je grootste dromen niet laat uitkomen? Nee. Daarmee zou je meer van een ander houden dan van jezelf. Een inspirator verandert levens door te doen. Zelf te doen. Het voor te doen vanuit zijn of haar eigen leven. Energie delen vanuit eigen geluk.

Dat is precies wat mijn moeder heeft gedaan de dag dat ze naar Spanje ging. Dwars door haar angsten heen kiezen voor liefde. Als een echte inspirator, in de hoop dat haar dochters haar snel zouden komen opzoeken. Dat ‘snel’ duurde precies zes weken. Als het aan mij ligt duurde dat al veel te lang, maar hé, we zitten dan ook in een pandemie. Het was wikken en wegen. Ga ik het doen? Kan ik het maken? En toen zelfs de boosdoener ‘wat zouden anderen hiervan vinden?’ om de hoek kwam koekeloeren,  besloot ik te kiezen voor mezelf. Mijn eigen geluk, net als mijn moeder. Het ‘blijf-zoveel-mogelijk-thuis-advies’ ging niet meer op, want waar mama is, daar is mijn thuis.

En dus ben ik gisteren aangekomen op de luchthaven van Alicante. Als verrassing Moederdag komen vieren bij mijn moeder. Het leek me een puik plan. Ik vertelde het alleen aan Gary, die me onder het mom van ‘ik moet even naar de boekhouder’ kwam ophalen bij de luchthaven. Toen we aankwamen bij het huis voelde ik mijn hartslag omhoog schieten. Hoe gaat ze reageren? Hoe gaat ze reageren?! Hoe ga ik zelf eigenlijk reageren? Sowieso gaan we huilen. Knuffelen. Wijn drinken. Hoe zou het zwembad zijn?

We parkeren de auto in de straat en het is de eerste keer dat ik het huis zie waar mijn moeder zo verliefd op is geworden dat ze bereid was al haar schepen achter zich te verbranden. Ik begrijp het meteen. Het is prachtig, zelfs vanaf de straatkant al. We staan voor de grote, houten poort. Gary roept mijn moeder: ‘Truuuud. Kom even helpen uitladen. Het is zwaar!’ De poort opent en ik kijk recht in het gezicht van mijn moeder.

Haar mond gaat ietsjes open. Ik zie haar blik van verbazing naar ongeloof naar emotie schieten. Ik kijk naar pure liefde.

Mama, ik ben thuis.