De dag waar ik naar verlangde

Zoals corona op vaak brute wijze haar sporen achterlaat, toverde ze mijn actieve, werkzame leven ook om in het kasteel van Doornroosje. Alles sliep, alles ging op pauze en bij alles waar ik normaal ‘ik zal’ zei, sprak ik nu de woorden ‘ik zou’ uit. Anders zou ik nu dit, anders had ik nu dat…

Maar gisteren was even een dag van ik zal en ik ga. Tegenwoordige tijd. De dag was een beetje een verrassing. Nu houd ik niet zo heel erg van verrassingen, maar ik wist dat ik een setje zou vormen met Esther Goedegebuure van JAN en dat de organisatie bij mijn vriendinnen van MaisonPR (met wie ik bijvoorbeeld ook mee op vakantie mocht naar Saint-Tropez, ook al zo’n vervelend uitje) lag, dus dan weet je dat je je met een gerust hart kunt overgeven aan hun zorg.

We verzamelen op hun kantoor in Amsterdam-Oost waar we, just to be sure, een klein coronatestje deden. Nu giert het antistoffen bij Esther en mij want we zijn allebei behoorlijk te grazen genomen door onze vriendin Covid, maar het is altijd fijn om te weten dat als je even de anderhalve meter niet kan betrachten, er geen paniek in de tent is.

Daarna mochten we even langs de rekken van Mexx om daar iets gezelligs uit te zoeken (mijn meisje van 12 is fan dus die trakteerde ik op een nieuwe sweater en een vers shirt), een zonnebril voor mezelf en daarna een geweldige elektrische fiets. Omdat het bij Mexx (en in het leven uiteindelijk ook) allemaal om de liefde draait (Mexx is een samentrekking van Moustache en Emanuelle en dat dan bezegeld met twee kusjes), hadden ze een tour d’amour uitgestippeld door ons mooie Amsterdam. Van het Sarphatipark via de Magere Brug langs restaurant Tozi waar we een picknickmand, prosecco en de beste Italian bites kregen.

Toen ik terugfietste bedacht ik me dat deze dag was als Mexx: het was ons leven van pre-corona weer een beetje terug, ingeblazen met nieuw leven en bezegeld met twee kusjes.