Deze true crime docu is zo eng dat je ‘m niet alleen wil kijken

Naar deze true crime docu keek ik best wel uit. Over het algemeen vind ik namelijk: hoe smerig, heftiger en grimmiger, hoe beter. En dan zit je bij Richard Ramirez, ook wel bekend als de Night Stalker, wel goed. Wát een doodenge vent. Het was natuurlijk ook mede daarom een kwestie van tijd voordat er een uitgebreide docu over hem zou komen en jaaahoor… Daar was-ie dan. Vol goede moed begon ik aan de vier afleveringen die deze miniserie telt.

Maar even serieus. Dit is wel héél grimmig. Op internet las ik al wel teksten als ‘nightmare material’ en het dringende advies dat je ‘m maar niet alleen moest kijken. Of ’s avonds. En al helemáál niet ’s nachts. Aangezien ik wel wat gewend ben (dacht ik) en sowieso gewoon heel koppig en eigenwijs ben, keek ik ‘m ’s avonds laat. Alleen. In het donker. Ik kan je vertellen: slecht idee.

Want ook al kun je er goed tegen, deze is wel pittig, hoor. Beeldmateriaal van toegetakelde slachtoffers krijg je allemaal te zien en zoals je je wel kan voorstellen, is dat niet héél opbeurend. Nog erger is dat deze man niet een bepaalde ‘type’ had, zoals veel seriemoordenaars dat wel hebben. Nee hoor, deze pakte ze gewoon allemaal. Dus ook kinderen.

Dus ja, ook ik geef je dan maar het dringende advies om ‘m misschien maar niet alleen te kijken. En als je dat dus wél wil doen, zorg dan dat je erna nog tijd hebt om iets vrolijkers als The Sound Of Music of Frozen ofzo te gaan kijken — iets met nietszeggende liedjes helpt mij altijd in een vrolijke stemming te brengen. Let it goooooo. Weg met die seriemoordenaar uit m’n hoooooofd.

Beeld: Netflix