Het eerste grote verdriet van William en Harry

Geobsedeerd door is misschien een wat grote benaming, maar bijzonder geinteresseerd in het Britse koningshuis en vooral in Harry, William en Diana, dat kun je wel voorzichtig stellen.

Ik heb het boek Lady in Waiting van de hofdame van prinses Margareth dan ook verslonden. Ze mag dan honderd keer van adel zijn, het principe ‘we don’t kiss and tell’ slaat zij op haar 87ste lekker over, dus we horen hoe The Queen na picknicks met plastic handschoenen de vaat opruimt, hoe onaardig Nancy Reagan was en hoe lief Lady Diana aan het bed van haar zoon zat die met aids op zijn dood wachtte. En ook hoe haar man haar zomaar ineens zonder enige pond erfenis achterliet. Afijn, een intrigerende familiegeschiedenis.

Ook vertelt ze over Barbara Barnes, de supernanny die altijd over haar kinderen waakte en die, toen haar kinderen naar boarding school gingen, doorstroomde naar William en Harry. Prins Charles kende ze goed, dus haar ronkende referentie over deze nanny bezorgde haar deze baan.

Anne Glenconner, de auteur van dit boek, gaat later pas verder en vertelt dat Barbara Barnes haar helpt om haar zoon Christopher uit coma te helpen. Barbara is dan ‘klaar’ bij Harry en William en komt samen met haar elk kwartier de comatueuze Christopher behandelen.

Nieuwsgierig als ik ben, ging ik deze Barbara Barnes eens googelen. Leeft ze nog? Zorgt ze nu voor een fameuze ‘offspring’ van de een of andere prinses? En waar stuitte ik op? Op een best naar verhaal. Dat Barbara Barnes bij William en Harry kwam en het huishouden regeerde als Vaticaanstad. Streng en volgens haar regels. Het schijnt dat Diana toen al behoorlijk op drift was geraakt en in de greep was van haar boulimia en hartzeer en de focus op het gezin een beetje kwijt leek te raken. Een gat dat werd gevuld door Barbara Barnes, die haar jongens liefkozend Baba noemden, en die een surrogaatmoeder voor de prinsjes werd. Ze was er altijd voor de jongens. Ging mee op vakanties en leerde hen praten, lezen en schrijven, alles. In plaats van daar heel blij mee te zijn, knaagde het aan Diana. Iets dat ik ook wel een beetje kan begrijpen, want als moeder wil je natuurlijk onvervangbaar zijn.

Toen Barbara Barnes een keer werd uitgenodigd door haar voormalige bazin Anne Glennconner op een feest dat zij en haar man organiseerden op het eiland Mustique waar ook heel heel celebrity’s waren en waar Barbara Barnes gefotografeerd was met celebrity’s, vond Diana het welletjes. In haar ogen was Barbara Barnes waarschijnlijk iemand die haar kinderen van haar afpakte en die ook erg hield van glamourparty’s. Vanuit haar ogen kan ik me er iets bij voorstellen, maar het boek van Anne Glenconner gelezen hebbend, weet ik dat dit de liefste en meest toegewijde nanny denkbaar is (op die van mij na trouwens, maar dat terzijde). En wat het toch wel heel droef maakt, is dat Diana eiste dat deze nanny van het ene op het andere moment vertrok. Ze mocht geen afscheid van de jongens nemen en hen geen kaart sturen. Niets, nul, nada.

Daarmee werd het eerste laagje eelt op hun ziel gelegd. Een laagje dat later nog een stuk dikker zou worden. Maar dat kon Diana toen ook niet weten.