Het ultieme cadeau voor je moeder

Het begon met een mailtje. De afzender, Tamara Gijrath, had me al bij de zin of ik iets met mijn moeder wilde doen en dat we gefotografeerd zouden worden door Yvette Kulkens nadat we waren opgemaakt door Elles Nijkamp. Dat is de Championa League van haar, make-up en fotografie. Ik geloof niet dat ik iemand ken die betere portretten kan schieten. Maar los van het mooie plaatje dat ongetwijfeld zou volgen (mijn moeder kan er nog stil van zijn dat ze zo mooi op de foto is gezet, iets dat ze zelf nooit voor mogelijk had gehouden), ging het me vooral om de inhoud, het document. Pleun (mijn moeder) en ik zouden naast 58 andere vrouwen geportretteerd worden in een boek over moeders en dochters.

Tamara kwam op het idee nadat haar eigen moeder drie jaar geleden overleed aan kanker en zich nog bewuster werd van de band tussen moeder en dochter. Een band die de dood natuurlijk overstijgt. Ik dacht ook na over wat dat nou typeert, die liefde. Ik denk dat het erop neerkomt dat een moeder meer van haar kind houdt dan van zichzelf. Zo heb ik dat bij mijn moeder altijd gevoeld. Het lekkerste hapje was altijd voor mij, zij testte of het ijs sterk genoeg was om op te staan, na het douchen in de badkamer naast haar slaapkamer mocht ik altijd even bij haar in haar warme bed en uitzwaaien deed ze tot ik een stipje was.

Nu ik ouder word, zie ik het patroon zich herhalen. Genieten van stapeltjes rechte was (wij zijn van het soort dat onderbroeken en sokken ook strijkt), geen pannen op tafel maar niet per se de grootste prinsessen in de keuken, je plooien naar de rest van het gezin zonder jezelf te verliezen. Of ik de kracht heb van mijn moeder weet ik niet. Twee keer bevallen terwijl je man in het buitenland is, borstkanker bevechten en een tumor in je hoofd laten verwijderen  na een zeven uur durende operatie. En klagen? Nooit, nooit nooit.

In het boek van Tamara zie je de mooie en krachtige vrouwen die praten over het leven. Dat wat glans bracht en dat wat het dof maakte. Het is eerlijk en echt. Net als Tamara want jongens, wat ben ik deze vrouw bijzonder leuk gaan vinden.

In haar boek ‘Als ik heel eerlijk ben’ lees je de verhalen van Monique des Bouvrie en haar moeder, Debby Petter (de vrouw van Youp) en haar moeder, Quinty Trustfull en haar dochter Moïse, Hendrikje Crebolder, Edsilia Rombley en het gaat maar door. Ik lees elke dag een verhaal en houd het zelden droog. Dus zoek je nog een echt mooi cadeau voor jouw moeder: je hebt het nu gevonden. En Tamara doneert ook nog een deel van de opbrengst aan Pink Ribbon.

Hulde. Liefde.

Beeld: by Yvette Kulkens Photography