Ik ben 34 en heb voor het eerst in mijn leven een bananenbrood gebakken

Op zich scoor ik medium op de burgerlijkheidsladder. Ik open mijn post, heb een koophuis en doe weekboodschappen (tot grote gruwel van Kiek en Lil). Maar één ding wist ik tot nu toe behoorlijk behendig te ontwijken: bakken.

Vroeger wist ik precies uit te vinden wanneer mijn oma cakejes bakte. Dan viel ik op de minuut nauwkeurig binnen in de keuken, zodat ik de beslagkom uit kon lepelen. Soms stond mijn broer daar dan al, wat irritant was. Dichter bij zoetigheid bakken dan dit kwam ik nooit. Nou, misschien heb ik weleens lafjes in een beslagkom geroerd voor iemand anders, maar dat was het. Tot deze week. Ik bakte voor het eerst in mijn leven een bananenbrood.

Ik snap niet dat mensen zo makkelijk doen over bananenbrood bakken. Zo van: doe ik even tussendoor. Mijn keuken was één groot slagveld. Overal speltmeel, overal lichtbruine basterdsuiker, alles plakte door de lepels Zeeuwse stroop die door het mengsel moesten en ik was bekaf tegen de tijd dat ik het mormel de Airfryer in duwde. En wilde mezelf alleen nog maar belonen met een grote zak chips op de bank. Had ik niet in huis, dus ik moest wachten op het bananenbrood.

Het ging eigenlijk al mis bij de suiker die ik luchtig door de boter moest kloppen. Het spul was niet luchtig te kijken laat staan kloppen. Met veel twijfel mikte ik het ei erbij, waardoor het ineens wel luchtig werd? Vervolgens moest het meel door het mengsel gezeefd worden en daar ging alles mis. Je vraagt je af hoe mensen toch overal meel kunnen krijgen. Ik snap het. Ik roer met rechts, zeefde tegelijk met links en deed dit vooral naast de beslagkom. Op mijn gemak gooide ik toen weer te veel meel en nou ja, laat ook maar.

Het enige gunstige van het verhaal was dat het afbakken een eitje was en mijn baksel door meerdere fijnproevers werd goedgekeurd. Wat maar goed is ook, want het was de eerste en laatste keer. Ik wijd mijn leven vanaf nu wel gewoon weer aan het koken van hartigheid, daar wordt iedereen gelukkiger van.