Ik ging 32 uur offline en dit is wat er gebeurde

Mijn telefoon en ik zijn een onafscheidelijk duo, maar onze relatie is een beetje dubbel. Ik vind het een genot als-ie er is en ik vind het net zo heerlijk als ik ‘m links kan laten liggen. Na het zien van The Social Dilemma op Netflix ben ik steeds bang dat Petrus later bij de hemelpoort naar mijn schermtijd gaat vragen en dat ik dan moet vertellen dat ik drie tot vijf uur per dag naar een telefoon keek (laptopuren niet meegerekend). Om je kapot te schamen, toch?

LINDA.meiden deed samen met Gwen van Poorten de oproep om 10 januari offline te gaan en ik deed mee. Zij zet haar telefoon gewoon een hele vakantie uit en verwijderde WhatsApp van haar telefoon, om het nooit meer te installeren. Dan moet mij een dagje lukken, zou je denken. Om middernacht op zaterdagavond las ik mijn laatste bericht op de NOS-app, vernieuwde ik mijn tijdlijn op Insta nog even snel, daarna stelde ik mijn wekker in voor maandagmorgen en legde ik ‘m met het scherm naar beneden op mijn nachtkastje. Daar moest-ie de hele zondag blijven.

Een normale dag begint bij mij met het checken van het nieuws en Instagram. Ik zet mijn telefoon ’s nachts op niet storen, dus appjes lees ik pas bij het ontbijt. Op een doorsnee zondagmorgen kan ik nog rustig een half uur lummelen in bed om alle sociale updates van de zaterdagnacht door te nemen. Dit keer dus niet. Ik stond op en pakte een boek van mijn nachtkastje mee. Kop koffie inschenken en op de bank. En daar was de eerste keer: een automatisme waarbij ik mijn telefoon wilde pakken, maar die was er niet. Het voelde even vreemd, een klein gemis, maar het verdween net zo snel als het kwam.

Niets tussendoor opzoeken, geen linkje opslaan van die leuke lamp, geen Instagram, niet kijken hoe vaak mijn post op LinkedIn is bekeken. Ik wandelde op zondagmorgen, zonder een foto te maken van de witte wieven tussen de bomen. Ik las het boek van Michelle Obama, waar ik steeds geen tijd voor had. Ik werkte mijn masterclass uit, wel op mijn laptop maar zonder mijn mail te openen, zonder op social te kijken en zonder iets online op te zoeken. Ik wandelde met mijn logeerhond. Ik praatte zonder afleiding met mijn vriend. Ik zette al mijn vaat veel sneller in de vaatwasser. Ik staarde naar buiten, als ik even niets te doen had. Ik smeerde mezelf van top tot teen in met bodylotion. En met elk uur verdween die rare aandrang van op een telefoon moeten kijken voor een update een beetje meer. Het voelde vrij.

Resultaat: ik heb één keer mijn internetbrowser geopend om mijn boodschappen aan te passen, anders had ik vanmiddag zes flessen wasmiddel op kunnen halen bij mijn supermarkt in plaats van de weekboodschappen, wat onhandig is. Mijn vriend heeft me foto’s laten zien van het nieuwe appartement van mijn opa en oma, waar ze dinsdag naartoe verhuizen. Ik heb (op andermans telefoon) gefacetimed met mijn beste vriend die jarig was. Verder bracht ik zonder WhatsApp, mail, Safari en sociale apps de dag door.

Mijn vriend vond me minder afgeleid. Ik voelde me rustiger. En vanmorgen wilde ik eigenlijk mijn telefoon niet eens van de vliegtuigstand halen, zo lekker vond ik het. Wat ik heb gemist? 1 gemiste oproep van iemand die ik net ken, 22 appjes in mijn werkapp,  14 in die van de familie, 4 in de vriendengroep, 1 van een collega, 3 van een vriendin en vooruit, 1 link van mijn vriend, omdat ik die bamboe hanglamp toch echt even op wilde slaan. Mijn mails en sociale updates heb ik niet eens geteld, want die waren ineens stukken minder belangrijk. Conclusie: ik miste eigenlijk helemaal niks.

Een dagje offline zijn is verrukkelijk, snel weer.