Ik heb POMO

Vorige week was zo’n dag. Hij zat vanaf acht uur ’s ochtends tot acht uur ’s avonds helemaal volgepropt. Met leuke dingen, overigens, geen klachten. Na een shopdagje Antwerpen zou ik wat drinken met vriendin L, waar ik me enorm op verheugde. Ze heeft een nieuwe baan waar ik alles over wilde weten. Er plopte een appje op, of we rond half vijf zouden afspreken. Dat redde ik niet want Antwerpen. Maar op mijn tijdstip kwam het haar weer niet zo goed uit. Ondertussen appte vriendin I. Wanneer we het glaasje zouden drinken. Die was ik weer even vergeten. Maar the more, the merrier, dus of ze niet ook wilde komen. Op het tijdstip dat mij uitkwam, had zij alweer eters op de stoep dus waar ik eerst dacht één en later twee vriendinnen op de borrel te hebben, was ik ineens toute seule. Althans, wel met meisjes en hond. Het warme dekentje ging op stand hoog, het glas werd gevuld, de haard knisperde en het was helemaal niet erg als ik zomaar ineens de week van me af knikkebolde. Hoe intens ik ook van mijn vriendinnen houd en opgetild kan zijn na een ontmoeting, een afzegging kan groot geluk brengen.

In deze rottige Covid-tijd regent het ook weer annuleringen. Meestal begint zo’n bericht met: ‘Je voelt het al aankomen, maar…’, met een uiteenzetting dat een bepaald event geen doorgang kan vinden. Ik vind het jammer natuurlijk want oh, wat was het heerlijk geweest vandaag een lunch van Moët & Chandon te hebben terwijl ik nog gammel zou zijn van Het Grote Songfestivalfeest van de avond ervoor. Maar de gaten in de agenda die ruimte bieden voor al die bestofte things to do lijsten, de totale legitimatie voor het zalig nietsdoen, de hele avond in je sportpakje op de bank liggen onder zachte dekentjes en naar het laatste seizoen van The Real Housewives of Beverly Hills te kijken, och, dat grenst aan het goddelijke.

POMO, ik ben er gek mee.