Ik keek Just Say Yes op Netflix zodat jij dat niet hoeft te doen

Bij mijn vrienden sta ik erom bekend dat je bij mij kan aankloppen met eigenlijk elke soort film. Alle foute Nederlandse films, je kan ze afkraken wat je wilt, ik geniet ervan. Zo heb ik laatst Wat Is Dan Liefde gekeken op Netflix (met Elise Schaap) en ik kan je met een bloedserieus gezicht vertellen dat ik het een aanrader vond.

Maar soms… Soms zit er zo’n film bij die eigenlijk gewoon echt niet kan. Waarvan ik überhaupt niet helemaal snap dat die door de ballotagecommissie heen is gekomen. Wie heeft dit script goedgekeurd? De ver-schrik-ke-lij-ke dialogen? Het hele plot? Bij sommige films gaat er zóveel mis dat ik niet eens weet waar ik moet beginnen. Maar ik ga het proberen.

Dit had ik bijvoorbeeld al bij Falling Inn Love en iets recenter bij The Holidate, maar vorige week was het ook weer raak. Just Say Yes. Oké, focus. Waar te beginnen?

Sowieso moet ik eerlijk toegeven dat ik deze film in tweeën heb gekeken: de eerste keer zette ik ‘m na een half uur af en de tweede keer ben ik doorgegaan omdat ik dacht dat ik jullie hiervoor moest behoeden. En het gebeurt me eigenlijk nooit dat ik films afzet, maar dit ging gewoon niet. Te beginnen met de casting van Yolanthe: ik snap dat je haar in de hoofdrol wil hebben, maar dit personage slaat echt nergens op.

Gelooft iemand dat een Yolanthe Cabau ooit geloofwaardig zou zijn als het grijze muisje? Voor de mensen die vroeger She’s All That hebben gezien, dit is precies zo: geef haar wat oversized, fletse kleding en een pony (wat volgens mij een slechte pruik is) en ze vinden het wel welletjes. Ja, zo zien grijze muizen er toch uit? Nou, niet dus. En dan krijgt ze een volledig voorspelbare glow-up: pony weg, hoge hakken en een decolleté. Tel daarbij ook op dat ze hard to get gaat doen doet bij de mannen en je hebt een femme fatale. Oppervlakkig much?

En hoe prachtig ik Yolanthe ook vind (en volgens mij is ze ook een onwijs leuk persoon), het acteren vind ik hier niet zo. Ik zie echt nul emotie in haar manier van doen en laten, maar zelfs zonder dat weet je vanaf seconde numero uno dat ze eindigt met Jim Bakkum. Ook al hebben die twee de chemie van twee goudvissen en worden de dialogen als een houten deur overgebracht: die twee zijn endgame.

Maar dan de andere personages: Nienke Plas speelt gewoon zichzelf, en daar hou je van of niet. Noortje Herlaar is de overdreven, toondove evil sister die nu een soort influencer is geworden en Pip Pellens de overdreven beste vriendin van haar zus. Zie je hier een trend? De film had ook Just Say Overdreven, Oppervlakkig en Voorspelbaar kunnen heten, inderdaad.

En dan het moraal van het verhaal… Je verschrikkelijke ex, waarvan we precies NIETS leuks in de film hebben gezien maar toch wil die prachtige Yolanthe hem koste wat kost terug (zonder enig verklaarbare reden), blijkt het tóch niet waard te zijn. Dat is natuurlijk sowieso al ~shocking~, maar dat ze uiteindelijk dus toch voor the good guy kiest — stel je eens voor, een vrouw zou ook eens in haar eentje eindigen en tóch heel gelukkig zijn (side note: dat geluk kwam natuurlijk sowieso pas nadat ze haar grijze muis-imago had weggegooid) — hebben we ook al wel ontelbaar keer gezien, toch? Het leek even de goede kant op te gaan, tot het allerlaatste moment op het einde. Zonde.

Ja sorry, ik vond deze film gewoon echt slecht-slecht in plaats van het normale Nederlandse filmgenre leuk-slecht. Het beste van de film? Josylvio en Tino Martin. Dan weet je het dus wel.