IK VERTREK, DE NAKLETS

Stel je bent een Italiaan en je woont heerlijk ergens tussen Bologna en Firenze in. Je hebt wat diertjes, een eigen moestuin, een fijn stukje grond. Dan komt een Nederlands stel naast je wonen dat een B&B begint. Ze werkten in de verpleging, vonden het mooi geweest en gingen voor een nieuwe start. Ze geven stroopwafels als teken van vrede en ach, je ziet het allemaal wel. Maar dan.

Deze scène: Maarten en Dominique (het Nederlandse stel) moeten letterlijk de hele beerput vervangen (de sceptic tank, oftewel je eigen riooltje) omdat de oude niet meer volgens de huidige regels is. Er is nergens plek, de grond is te hard en ga zo maar door. Dus dan haak je aan op het riool van de buren, maar Italië is nogal precies waar het om het milieu gaat (soms ook weer helemaal niet trouwens) dus er moeten drie afwateringssystemen komen. Een voor het douchewater, een voor het kraanwater en een voor het water uit de wc. Zoiets. Kost geld, maar je moet het doen. Maar dan kom je erachter dat het riool van je buren ook verouderd is en zij, ongevraagd, ook voor veel geld hun riool moeten vervangen.

Ga dat maar eens vertellen tijdens je kennismakingsetentje. Daar wilden Maarten en Dominique de camera even niet bij. Dominique is van het zelfhulpprincipe en de wijze woorden. “Ik kan me daar nu heel druk om maken en het met een angstig en dus negatief gevoel benaderen, maar dat is mijn invuling. Ik kan het ook positief bekijken en bedenken dat de buren het niet erg vinden en dan trek ik het negatieve eruit (ze maakt er een beweging bij alsof ze een laatje opentrekt) en dan is het weg. In ieder geval voor mij.”

Blijkbaar werkte het, want de buren reageerden helemaal oké

Naast de beerput is er natuurlijk de hypotheek die maar niet rond komt. Maar omdat de deelnemers van Ik Vertrek vooraan hebben gestaan toen optimisme en veerkracht werden uitgedeeld, is dat allemaal geen probleem. Komt de hypotheek niet rond, dan kopen ze het huis zelf. Dan hebben ze nog exact tweeduizend euro over. “Interessante verbouwing wordt dat.” Maarten had ook acteur kunnen worden, zo geestig is zijn gezichtsuitdrukking.

En als het geld echt op is, vliegt hij even naar Nederland om dertien diensten in veertien dagen te draaien. Chapeau.

Waar bij Ik Vertrek mensen nog wel eens in een land willen gaan wonen waarvan ze net drie woorden van de taal spreken, is Maarten echt behoorlijk vloeiend in zijn Italiaans. En ze buffelen maar door. Er is weer een opening die wordt uitgesteld, natuurlijk is daar het monster dat corona heet en het wachten op de hypotheek.

We eindigen met Maarten die het bed van een tentje opmaakt, Dominique die gasten de andere tent laat zien en de badkamer die niet af is  en waar de emmers en de dweilen en de zooi nog staan uitgestald (“geen tijd meer voor gehad, mi dispiace”). Maarten recht zijn rug. “We zijn gelukkig en we zijn blut. Wat wil een mens nog meer?”

Mag ik bij jullie op levensles?