Deze man redde de dertien Thaise jongens uit de ondergelopen grot

Juni 2018, een voetbalelftal van Thaise jongetjes is – waarom weten we eigenlijk niet. Experiment? Groepsuitje? – een van de vele Thaise grotten ingeklommen met hun coach. Door een onverwachte vloedstroom zijn ze, oh nachtmerrie, in een van die grotten vast komen te zitten. Heb je de film Rapunzel gezien? En dan die scène waarin ook bij haar het water naar haar neus stroomt tot ze bedenkt dat haar haren licht kunnen geven en ze alsnog de uitgang vindt? Zoiets was het, maar dan zonder magisch haar.

Als na tien dagen de jongetjes nog niet zijn gevonden lijkt de wereld de hoop op te geven, maar ondertussen zijn er duizenden vrijwilligers bezig om de jongens te vinden.

Er zijn drie duikers opgetrommeld, een brandweerman, een it-medewerker en een gepensioneerde dierenarts. ‘Gewone mannen met een ongewone hobby’, zoals ze zichzelf later zullen noemen als ze de ene na de andere award krijgen opgespeld. Grotduikers. En van hun soort en kaliber zijn er maar weinig.

Elke dag duiken ze 10 tot 12 uur, op zoek naar de jongens en ondertussen vast kabels aanbrengend om ze eventueel uit de grot te kunnen begeleiden. Uiteindelijk vinden ze hen in de negende grotkamer. ‘Met hoeveel zijn jullie?’ ‘Dertien,’ is het antwoord. De duiker is opgelucht. Iedereen is uitgemergeld en vermoeid en de stank is gelijk aan die van ontbindende lichamen, maar ze leven. Alle dertien.

Naar buiten gaan is een rampscenario. De tocht is achtduizend meter door smalle schachten van soms wel vijftien meter. Alleen de meest ervaren duikers kunnen dit, niet onervaren, verzwakte jongens. Er wordt gedacht om zoveel eten naar de grot te brengen zodat de jongens het daar een paar maanden vol kunnen houden. Tegen die tijd zal het water weer gezakt zijn. Het idee blijkt niet mogelijk want het zuurstofniveau in de grot daalt snel. Dan is er maar één mogelijkheid: de duikers nemen elke keer een jongen mee. Omdat een onervaren duiker gaat panikeren en waarschijnlijk een gevaar voor zichzelf en de duiker zal worden, moeten ze bewusteloos worden gemaakt.

De jongens krijgen Xanax en andere verdovende middelen als ketamine en worden helemaal in een harnas vastgemaakt zodat ze als ze eventueel bijkomen niets kunnen doen. De wereld verwerpt het, maar het is de enige optie en de jongens zelf zijn er ok mee. Elke tocht duurt tweeënhalf uur. Dan kunnen ze het kind overdragen aan een medisch team dat in een andere grot wacht. Zo doen ze dit dagenlang. Het kleinste kind heeft een te smal hoofd voor het zuurstofmasker, maar uiteindelijk lukt het en alle jongens hebben het overleefd. Bijkomend voordeel van de pijnstillende en verdovende drugs: ze zijn alles van de tocht (die me toch wel redelijk voer voor wat claustrofobisch trauma lijkt) vergeten.

Na een documentaire (The Rescue) die nu te zien is, komt er ook een speelfilm: Thirteen Lives. Mooi is dat elk jongetje uit de grot 84.000 dollar krijgt, want wat een helden zijn zij. Maar het echte applaus, dat gaat naar die drie gewone mannen met een bijzondere hobby. Een van hen, Jason Mallinson, zat gisteravond bij Jinek. ‘En de acteur die jou speelt, is die een beetje knap?’ vroeg Eva om het gesprek met een beetje vreugde af te kunnen sluiten. ‘Vanzelfsprekend niet zo knap als ik,’ was het antwoord van de nuchtere en verder zo bescheiden duiker. En toen hield ik nog meer van hem.

Beeld: Jinek