Kiki’s Comfortzone Challenge: zwemmen in ijskoud natuurwater

Heb je mijn stuk van gisteren gelezen? Waarom ik vanaf nu vaker dingen ga doen die ik ronduit (pardon my French) kut vind om te doen? Zo nee, check ‘m hier dan even.  Zo ja: hi, ben ik weer. Ik heb onlangs met mezelf afgesproken vaker in het diepe te springen. Dingen te gaan doen waartegen ik eerder altijd ‘nee dankje’ zou zeggen.

En alsof het universum heeft meegeluisterd met al m’n rare ideeën kwam daar ineens een mail binnen van Vessel: dat heerlijke restaurant plus dito terras bij de Houthavens in Amsterdam. Of ik het tof zou vinden om een soort belayed Nieuwjaarsduik te maken in het IJ. Inclusief oliebollen en champagne. Het zou om een privéduik gaan begeleid door iemand die gespecialiseerd is in de Wim Hof-methode. Ik probeer die hele mail rustig en open minded te ontvangen, maar ik lees alleen maar: Kou. Kou. Kou. WAAROM ZOU EEN NORMAAL MENS IN IJSKOUD WATER WILLEN SPRINGEN VOOR DE LOL?

Een paar dagen later sta ik met een badjas aan op een vlonder bij de Houthavens. Ik vervloek mezelf, Wim Hof, het IJ en iedereen die bij dit tafereel betrokken is. ‘Ons lichaam is best wel lui geworden in deze westerse wereld. We hebben dikke winterjassen, stoken de verwarming op, ons lichaam is bijna geen kou meer gewend. En daarom gaan wij ons lichaam vandaag even wakker schudden”, hoor ik onze coach Luuk zeggen.  Zwemmen in ijskoud natuurwater is hier misschien sinds een paar maanden hip (ja, ook op the Gram), maar in Scandinavische landen doen ze het al jaren. Om onderkoeling te voorkomen blijf je er maar een paar minuten in. Daarna voel je je helemaal fris.’

Ik denk alleen maar: fuck my life. Ik weet ook dat er niemand is die me op dit moment meer irriteert dan ikzelf. Er gaat meteen een soort Kiki Paniekie-stand aan want ja, ík zou natuurlijk net weer degene zijn die straks een paniekaanval krijgt in dat koude water, of sterker nog: een hartstilstand. Wie belt mijn moeder? Kan die persoon ook doorgeven dat de dresscode geel wordt op mijn uitvaart?

Met m’n grote teen voel ik in het water en er gaat instant een rilling over mijn rug. Verdomme. Waarom moet ik toch altijd in dit soort rare situaties verzeild raken? Waar ben ik eigenlijk naar op zoek? Voor wie doe ik dit eigenlijk? Het is de negatieve spiraal die me naar beneden probeert te trekken. Mijn vriendin Lau moedigt me aan: ‘We kunnen dit, Kiek.’ Ik wil me niet laten kennen. Ach, fuck it. We gaan er nu in ook. Er wordt met ons meegeteld. We mogen er maximaal twee minuten in.

In de eerste tien seconden klappertanden denkt de aansteller in me dat ik sterf. Normaal blijven ademen is de kunst. Diep. Vanuit. Je. Buik. Blijven. Ademen. ‘We kunnen moeilijke dingen doen. We moeten het alleen trainen,’ wordt het mantra in mijn hoofd. Na dertig seconden voel ik mijn benen iets minder goed. Na een minuut stopt het gevecht in mijn hoofd en lijkt mijn lijf zich te hebben overgegeven aan het feit dat mijn hoofd deze ochtend graag grenzen opzoekt.

Tien seconden voordat ik de hand van de coach aanpak om via het trappetje omhoog getild te worden voel ik het al gebeuren. Het gelukshormoon dopamine. De trotsheid. De wereld lijkt even stil te staan en alles voelt helder in mijn hoofd. Het rare aan het nemen van een duik in koud water? Je denkt dat je het niet kan. En natuurlijk kun je het wel. Van kleins af aan wordt je geleerd om dingen die niet fijn zijn uit de weg te gaan. Is niet erg natuurlijk, maar erg veerkrachtig word je er ook niet van. Dit is een oefening die draait om je mind en lichaam te testen. Uit je comfort zone te stappen. Erachter te komen dat je veel sterker bent dan je zelf denkt. Ik heb me niet laten leiden door mijn weerstand, want weerstand is eigenlijk gewoon een pakketje angst. En dwars door die muur van angst heen prikken, daar ligt de groei.

Mijn tip voor mensen die twijfelen om te gaan zwemmen in natuurwater: ga het gewoon een keer doen. Samen met vrienden, een shitload aan warme kleding en een thermosfles thee. Lees je vooraf even in en ga dan dwars door die weerstand heen. Je kan lichamelijk en mentaal veel meer aan dan je denkt. Echt!

P.S.: Voor beelden van onze waterchallenge verwijs ik u door naar dit filmpje, joe.

P.P.S.: Binnenkort kom ik bij jullie terug met een nieuwe challenge. En ik kan je nu al zeggen: ik ben er pokkebang voor…