Kunnen we even stilstaan bij het niet zoenen van onze collega’s?

I love mijn collega’s, maar als ik om één ding niet rouwig ben dan is het om het verdwijnen van de drieklapper. Beter bekend als de nieuwjaarswens inclusief drie zoenen. Daarom wil ik even stilstaan bij het feit dat het 6 januari is en ik nog steeds drieklappervrij ben. Wat een genot.

Ik ben niet alleen: vooral vrouwen zijn opgelucht en maar liefst 66 procent hoopt de drie pakkerds nooit meer terug te zien. Dit gaat dus niet alleen op voor het nieuwe jaar, maar gewoon permanent bij begroetingen en op feesten en partijen. Een mooie ontwikkeling, als je het mij vraagt. Als ik iets stom vind is het moeten zoenen van een vage bekende. Niet omdat ik geen idee heb waar die mond geweest is (jak), maar omdat ik gesteld ben op mijn eigen space en het irritant vind als wildvreemden in mijn aura komen. Dit staat nog helemaal los van de enkele viezerik die je te dicht bij de mond kust of je te stevig beetpakt.

Het liefst zie ik de strategie van collega Irene, die bij de ingang van het pand vaart maakt, haar armen in de lucht steekt en naar iedereen heel hard roept: ‘Hé, gelukkig nieuwjaaaaaaaaaaaar.‘ Die laatste uitroep moet lang, want het is bij ons zeker tien seconden lopen van de ingang tot de keuken. Meesterlijke strategie, tot er iemand nóg later binnenkomt dan jij en zich zoenend van achter naar voren werkt.

Weet jij nog wie je als laatste een drieklapper gaf?

Bron: EenVandaag