Lieve Amayzers,

Tijd voor een portie realness. Precies zoals jullie van me gewend zijn. Al bijna drie weken heb ik geen letter op papier gezet. Een unicum voor mij als schrijver. Het voelde stroef. Te stroef. Iedere zin was stom. Alles kwam er net niet lekker uit. Alleen het kijken naar de laptop bezorgde me al de bibbers. Een letterlijke lichamelijke reactie in de vorm van een rilling. Het maakte me kwaad. De nachtmerrie van iedere schrijver: een writer’s block. En dus klapte ik de laptop dicht en is-ie tot vandaag niet open geweest. Sterker nog: ik tik dit op mijn telefoon. Om een reden.

Waar het begonnen is vind ik moeilijk te zeggen. Het sluipt er langzaam in. Waar de letters zich eerst als uitlaapklep een weg naar buiten baanden, bleven ze nu uit. Waarom blokkeert een mens creatief? Omdat je onbewust aanvoelt dat het tijd is voor iets nieuws? Is dat het?

Ik heb onwijs veel mooie dingen mogen doen voor mijn werk. Inspirerende mensen ontmoet en betoverende plekken gezien. De lifestylejournalistiek besnuffeld en ontdekt in de breedste zin mogelijk. Alles opgeschreven wat me inspireerde in alle mogelijk denkbare vormen. De interviews, de columns, de odes, de sexy verhalen, de lijstjes, de dagboeken, de kritische stukken, de even-rellen-en-lachen-tiksels, de satirische videoclipreviews… Van Famke Louise tot Donny Roelvink. Van Las Vegas tot aan IJsland, van Doha naar Costa Rica via Thailand terug naar Amsterdam.

En dan vergeet ik bijna mijn kindje.  De satirische punten-waar-we-het-nog-even-over-moeten-hebben. De brabbels. Beginnend met Expeditie Robinson. Door naar Wie is de Mol?. Temptation Island. Daarna De Bachelorette. Berichtjes van trouwe lezeressen en volgers. Ga je ook Boer zoekt Vrouw doen? Een nieuw seizoen Expeditie. Een nieuw seizoen WIDM. Een nieuw seizoen Temptation. De Verraders ook maar doen? Ja joh. Opnieuw De Bachelor?

DM’etjes: ‘Kiki, ik mis je brabbels. Komen ze nog?’ ‘Kiki, je gaat toch wel dit en dat schrijven?’ ‘Waar blijft je stuk over (noemt programma X)?’ En toen ineens gebeurde het. Hoeveel energie ik in het begin had (doorwerkend met slechte wifi op wintersport in Oostenrijk want dit stuk móet online) versus hoe dat op dit moment eigenlijk voelt. Hoe ontzettend te gek, mooi en onwerkelijk ik het vind dat je mensen kunt raken én vermaken met tekst versus de druk die het me onbewust gaf te presteren. Ineens voelde ik me een slaaf van mijn eigen systeem. Ineens was tv kijken niet meer voor de fun, maar werd het werk. Ineens.

Misschien is het wel de vloek van een creatieveling. Als jij iets maakt dat scoort (en je hierna je beloning in de vorm van erkenning krijgt), wil je niet dat het stopt. De high van het ‘succes’ (jij doet iets wat mensen leuk vinden, hoe cool is dat?) voelt goed en dus ga je manieren bedenken om die lijn van erkenning zo lang mogelijk aan te houden, zelfs al is dat door het herhalen van een trucje.

Ik denk dat mijn onderbuik het ergens al een tijdje aangaf. Intuïtie schreeuwt je nooit in je gezicht, maar wuift je eerder subtiel een kant uit. Ze is daarom ook makkelijk te negeren. Ik wilde het niet geloven dat ik toe was aan een nieuwe stap. Ik stopte het weg. Uit angst. Angst omdat ik niet weet ‘wat ik anders moet doen’. Angst om mijn collega’s met wie ik al zes jaar samenwerk gedag te moeten zeggen. Angst om mensen teleur te stellen. Angst om nooit meer een leuke nieuwe job te vinden. Angst om de hypotheek niet te kunnen betalen. Angst voor wie ik eigenlijk echt ben. Angst voor mijn eigen licht.

Inmiddels weet ik dat leven uit angst een keuze is. Er is ook een andere keuze: leven uit liefde. Wie leeft vanuit liefde kijkt met vertrouwen. Wie leeft vanuit liefde weet dat er een reden is dat je minder plezier krijgt in je werk. Dat er ruimte gemaakt wordt voor iets nieuws. Nieuwe dingen zijn spannend, maar bang zijn is hiervoor onnodig. Het nieuwe gaat prachtig worden. Je hoeft er alleen maar op te vertrouwen.

Ik schrijf dit met een lach en een traan en een licht opgezette keel omdat ik voel dat dit het einde is van een tijdperk. Een glimlach omdat ik weet dat de toekomst mooie dingen voor mij in petto heeft. Voor nu blijft de laptop nog even gesloten, but I’ll be back. Wellicht in een andere vorm, maar een verhalenverteller zal ik altijd blijven. Amayzine blijft voor altijd in mijn hart.

‘Our biggest fear is not that we are inadequate, our biggest fear is that we are powerful beyond measure.’ – Marianne Williamson