Lieve mama, je bent de stoerste vrouw die ik ken

“Kiek, we zitten te denken aan Spanje.” Een paar jaar geleden hoorde ik mijn moeder die zin voor het eerst uitspreken. En toch hoorde ik niet dat hier een grote levenswens werd uitgesproken. Ik bedoel, fantaseren doen we allemaal toch wel eens? Ja, ik roep ook wel eens wat. Maar tussen dromen en doen zit een verschil. Dat verschil heet lef en niet iedereen heeft het.

Mijn moeder wel.

Vandaag emigreert ze naar Spanje. De verhuiswagen staat klaar, de kat gaat mee. Dat mijn moeder in de categorie niet-dromen-maar-doen valt verbaast me eigenlijk niets. Het avontuur opzoeken, goed kunnen blenden in anderen culturen, de drang naar vrijheid; de sterke vrouwen in mijn familie hebben het allemaal met elkaar gemeen.

Dat ze niet haar uppie vertrekt maakt dat ik gerust ben. Ze gaat samen met de man op wie ze negen jaar geleden spontaan verliefd is geworden. De man die lief voor haar is, die nog steeds iedere deur openhoudt als een Britse gentleman, haar voeten nog bijna iedere avond met liefde masseert. De man die óók als droom had lekker vroeg met pensioen te gaan. En zo werd een plus een twee.

En toch voelt het nog een beetje surrealistisch. Mijn lieve Truudster die nu nog geen tien minuten bij me vandaan woont, is voortaan een vliegtuig bij me verwijderd. Je eerste reactie op zo’n grote beslissing van een ander is altijd even slikken. Je denkt aan jezelf. Jouw comfortabele leven wordt opgeshaket. Wat als er iets belangrijk is? Wat als ik problemen heb en wil uithuilen bij mijn moeder? Wat als ik ooit mama word? Wat als ik gewoon ‘gewoon’ wil langs fietsen voor een bakkie koffie, wat ik amper doe maar nu ineens Heel Erg Wil?

Na een paar weken rampscenario’s bedenken en siplippen begon ik de benefits te zien. Hé, er is nog nooit een vliegtuig geweest dat mijn vriendschappen in de weg stond. Mijn beste vriendin woont in Ivoorkust, mijn beste vriend in Helsinki en mijn zus maakte een wereldreis van anderhalf jaar: die diepste banden brokkelen nooit af, óók niet met afstand. Angst is zo’n slechte raadgever, ik kies liever voor liefde.

Ja, straks woont mijn moeder is Spanje en kan ik op een nieuwe manier quality time met haar ontdekken. Drinken we een limoncello aan haar zwembad onder de olijfbomen en kan ik zeggen: ik snap je, mama. Je hebt je hele leven in het teken gezet van je twee dochters, nu is het tijd voor jou.

Oh enne, note to self, Kiek: afscheid op Schiphol staat gelijk aan te veel emoties en resulteert automatisch in brullen geblazen. Die intens lelijke huil, weet je wel? Wil je niet. Maak het vooral niet te zwaar, zie het voor haar als een supercoole uitdaging en begin alvast in het kader van voorpret zomerse jurkjes in te slaan voor als je die kant op gaat.

Lieve mama, je bent de stoerste vrouw die ik ken.
Ik gun je de wereld. Letterlijk.
Als dat Spanje is, volg dan je hart.
Dan volg ik jou wel weer. 

En beter zet je die limoncello alvast koud, vriendin.
En dat zwembad warm. 

BOMMETJEEEEEE.