Lil vertelt… Part 2

Ik schuif aan bij de verloskundige, waar ik meteen met m’n neus tussen de geboortekaartjes beland. Ik lees ontelbaar veel namen, waarvan ik er zelfs nog een meisjesnaam tussen zie staan die mijn vriend en ik meerdere keren hebben herhaald. Ze probeert me uit mijn gedachten te halen door te vertellen wat mijn opties zijn. Afwachten, medicatie of curettage, hoor ik haar zeggen. Ik kijk haar verdoofd aan, zeg niks, terwijl ik m’n hoofd voel bonken met vragen en tranen die naar buiten willen.

We besluiten niet langer te wachten omdat mijn lichaam zich hier nog ‘te zwanger’ voor zou voelen. Het zou nog weken kunnen duren en die gedachte maakte me in combinatie met alle zwangerschapskwaaltjes gek. Omdat curettage toch als een kleine operatie wordt gezien met iets meer risico’s, besluiten we voor medicatie te gaan, de meest gekozen optie bij een missed abortion. De verloskundige vertelt dat zij niet degene is die mij ‘de pil’ kan overhandigen en dat ze mij door moet sturen naar een gynaecoloog. ‘Met het weekend in het vooruitzicht kun je denk ik over een dag of 5 à 6 terecht,’ aldus de verloskundige. En ja hoor, daar ging ik. Dat wat ik probeerde tegen te houden mislukte right here right now. Een week wachten? Met een levenloos kleintje in m’n buik? Van het idee alleen al werd ik intens misselijk, haast onmenselijk vond ik het. Niet veel later neem ik afscheid in de praktijk en loop snikkend met mijn echoboekje naar huis. Het boekje dat ik had willen bewaren voor later als de kleine groot was. Totaal overstuur wil ik het weggooien, maar mijn vriend besluit het meteen weer uit de prullenbak te vissen. We lopen naar huis, waar ik haast op de automatische piloot iedereen app met het vreselijke nieuws.

Eenmaal thuis treffen we direct m’n vader die druk bellend in de gang staat om het zoveelste ziekenhuis te benaderen en mijn moeder die me vliegensvlug van een joggingbroek, kop thee, Grace and Frankie en Nola op schoot voorziet. M’n vader komt met het ‘beste’ nieuws van de dag: ik kan nog voor het weekend terecht in Den Haag.

Den Haag, de plek waar ik dacht na één bezoekje klaar te zijn. Den Haag, de plek waar ik jullie de komende tijd helaas nog veel meer dan verwacht naartoe zal nemen…

In de zomer van 2019 kreeg ik het verdrietige nieuws van een missed abortion. Na drie maanden werd er op de tweede echo gezien dat het hartje helaas niet meer klopte. Ik neem jullie de komende weken elke dinsdagochtend op Amayzine mee om deze gebeurtenis in m’n leven een beter plekje te kunnen geven en dit onderwerp minder taboe te maken, maar vooral om anderen in een gelijksoortige situatie het gevoel te geven er niet alleen in te staan. Want samen staan we zoveel sterker. En alleen, dat ben je niet. Dat beloof ik bij deze.