Lil vertelt… Part 5

Het is zover: de nacontrole in het ziekenhuis staat vandaag dan finally op de planning. Gek genoeg heb ik er zin in. Om ongesteld te worden, weer een ‘schone’ buik te hebben en deze verdrietigste weken achter ons te kunnen laten. Eenmaal in de wachtkamer van het ziekenhuis tel ik de ene na de andere babybump om me heen. Het doet me veel, meer dan ik verwacht. Het is wederom een moment waarop ik besef dat het eigenlijk nog niet helemaal lekker met me gaat, hoewel ik me heus beter voel. Waar ik bij een aantal vrouwen in de wachtkamer géén dikke buik zie, besluit ik ter plekke een soortgelijke situatie bij hen te bedenken. Wat natuurlijk nergens op slaat want A: ik gun het niemand en B: er zijn wel een miljoen andere redenen waarom je je als vrouw op deze afdeling moet melden. Maar goed, ik deed het en op de een of andere manier hield het me op dat moment op de been. Het gevoel van dit niet in je up te hoeven doormaken en mezelf iets minder alleen te voelen was alles waar ik op dat eenzame bankje naar snakte.

Na een lange zit word ik dan toch eindelijk geroepen: ‘Mevrouw Brijl.’ Ik sta op en heb het idee dat iedereen ineens weet waarom ik hier zit. Ik ervaar een vreemd gevoel van schaamte en met eenmaal binnen meteen zicht op die vreselijke stoel ben ik nerveuzer dan ooit tevoren. Ik ga liggen en krijg een inwendige echo. Het echoscherm hakt er harder dan hard in. Ik herken het scherm, de kleuren, schaduwen en het krakende geluid van de beweging, maar ditmaal is het geen kleintje meer waar we naar op zoek gaan, maar een levenloze leegte in mijn buik. De gynaecoloog wil mij nog het een en ander uitleggen op het scherm, maar ik vertel haar dat ik liever niet kijk. Ik besluit m’n ogen dicht te doen om m’n tranen geen kans te geven en nog even flink te zijn tot m’n gynaecoloog klaar is met het onderzoek. ‘Het ziet er goed uit, meis. Je bent voor 99 procent schoon, ik zie nog wat restjes, maar die lossen zich wel op wanneer je weer ongesteld zult worden. De medicatie heeft in ieder geval haar werk goed gedaan dus ik ben hartstikke tevreden,’ aldus de gynaecoloog. We lopen naar buiten. M’n vriend is opgelucht, ik merk het aan alles. Maar ik? Ik niet. Ik had verwacht iets goeds te voelen bij het ‘beste nieuws’ dat ik op deze afspraak te horen kon krijgen, maar ik kan alleen maar huilen, huilen en nog meer huilen. In de auto naar huis en thuis met mijn lieve Nola op schoot. Het doet ineens weer zoveel pijn. Het zullen de laatste hormonen wel zijn, besluit ik mezelf wijs te maken en spreek af nog even te mogen huilen en vanaf morgen weer sterker te zijn.

Volgende week vertel ik jullie waarom mijn nacontrole allesbehalve goed bleek te zijn en neem ik jullie verder mee in mijn hell of a ride. Ongesteld werd ik namelijk niet en mijn lichaam besloot zwanger te blijven van precies niets…

In de zomer van 2019 kreeg ik het verdrietige nieuws van een missed abortion. Na drie maanden werd er op de tweede echo gezien dat het hartje helaas niet meer klopte. Ik neem jullie de komende weken elke dinsdagochtend op Amayzine mee om deze gebeurtenis in m’n leven een beter plekje te kunnen geven en dit onderwerp minder taboe te maken, maar vooral om anderen in een gelijksoortige situatie het gevoel te geven er niet alleen in te staan. Want samen staan we zoveel sterker. En alleen, dat ben je niet. Dat beloof ik bij deze.