Lil vertelt… Part 8
De dagen richting de achtwekenecho kropen voorbij. Ik durfde m’n babygroeiapp no way meer te downloaden, de verloskundige bellen voor een nieuwe intake stelde ik voor life uit en ook het vertellen aan m’n vriendinnen vond ik superlastig. Ik had het idee dat alles ongeluk zou brengen en werd er haast een soort bijgelovig van. Eenmaal op afspraak voor onze eerste echo zit ik in dezelfde wachtkamer op de afdeling gynaecologie in het ziekenhuis, en in een situatie waar ik maanden geleden alleen maar van droomde ben ik tegelijkertijd nog nooit zo onzeker geweest. Zenuwachtiger dan ooit mag ik wederom in ‘de stoel’ van de gynaecoloog plaatsnemen voor een echo. Seconden lijken uren te duren. Maar jawel: daar is-ie, ons kleintje. Het beeld van een kloppend hartje waar wij vorig jaar tot over onze oren verliefd op waren zit wederom in m’n buikie. We besluiten voorlopig om de week een echo in te plannen als dubbelcheck en staan binnen no time met een afdruk van de echo buiten de deuren van het ziekenhuis.. ‘Nou, dit betekent dus nog helemaal niks, hè…’ begin ik meteen. ‘De vorige keer zag alles er ook ‘goed’ uit met acht weken. Ik trap er niet meer in. Ik wacht voorlopig tot de tien- en twaalfwekenecho,’ raas ik in blinde paniek verder tegen mijn vriend. Waar ik had gehoopt iets meer vertrouwen in m’n lichaam te hebben na het zien van de echo is dit allesbehalve het geval. En dat zal voorlopig nog wel even zo blijven, ben ik bang. Maar voor nu probeer ik dankbaar te zijn. De echo was goed. En het hartje van ons kindje klopte.
De vreselijke tweestrijd van het ultieme geluk en totale paniek voelen heeft tot het einde van het eerste trimester geduurd. Na de tien- en twaalfwekenecho loop ik eigenlijk precies hetzelfde naar buiten als bij mijn allereerste echo: wantrouwig. ‘Want ja, tijdens m’n vorige zwangerschap ging het ook pas met 13 weken mis.’ Met uiteindelijk de twintigwekenecho in m’n up (thanks hé, corona), een goede NIPT-test en het voelen van de kleine jongen (jaaaaaa, it’s a boy) werd ik day by day zekerder van mezelf en de groei van een gezond kindje in mijn buik. Het genieten en delen kan nu eindelijk echt beginnen. Retespannend, maar uiteindelijk was dit het moment waarop ik eindelijk zwanger durfde te zijn. Er werd gebrabbeld op Amayzine, ik poseerde trots met mijn babybump voor de camera en vierde een droom van een babyshower met de allerliefste mensen om me heen. Ik voelde me voor het eerst weer echt happy en #blessed in het kwadraat.
Aan het begin van mijn ‘Lil vertelt…’-serie vertelde ik jullie over het bankje buiten, de vrouw met de dreads en onze miskramen. Een moment waar ik nog steeds vaak aan denk. Het bankje staat vlak bij mijn huis, dus wandelen doe ik er nog vaak langs. Op een dag, wederom aan de wandel met mijn Enzo, kruis ik haar, we werpen een blik in elkaars kinderwagen en lachen vriendelijk naar elkaar. Totdat… We beiden beseffen wie we zijn. Het was kippenvel all over te place. Daar stonden we dan, beiden met onze zonen. Wie had dat gedacht? We besluiten elkaar een knuffel te geven, slikken onze tranen weg, wensen elkaar een fijne dag en lopen door.
Eenmaal thuis besefte ik hoe dankbaar ik haar was voor het delen van haar verhaal. Ik wist er het fijne niet van, maar ik voelde me niet alleen. Nooit. En dat is iets dat ik iedereen die mijn serie heeft gelezen het allerliefst zou willen meegeven. I’m here. Je bent niet alleen. Echt niet. Ik hoop op afstand de vrouw met de dreads voor jou te kunnen zijn. Om je een knuffel te geven en je te zeggen nooit op te geven, nog even flink te zijn en je uiteindelijk tijdens een wandeling in het park met onze kleintjes te kruisen. Lieve jij, durf te dromen. Altijd.
En dank dank dank voor alle lieve woorden en berichten elke keer na ‘Lil vertelt…’ Samen staan we het allersterkst. You go, girls.
