Mag ik even met jullie klagen over het weer?

Of überhaupt even klagen? Ik ging gisteren mijn nagels laten doen en bedacht me dat ik er pas twee weken geleden voor het laatst was. En waarom had ik die afspraak geboekt op een donderdag in plaats van de vaste vrijdag? Pauze en een ontzettende aha-Erlebnis. Dat was waar ook. Ik zou de volgende dag naar Italië (hier naartoe…) vliegen. Zou, ja. Zoals alles het afgelopen jaar van ‘ik zal’ in ‘ik zou’ veranderde.

En zoals op alle grammaticale bijstellingen had ik ook dit keer weer de schouders gerecht en was ik op zoek gegaan naar de silver lining (every cloud has a silver lining, vergeet dat niet) en had ik de voordelen proberen te vinden.

Dus dat ik al drie maanden de mooiste zomerjurken had verzameld die al klaarhingen voor bella Italia, ach. Hun tijd kwam heus. En dat ik al acht weken alcoholluw en debiel fit door het leven ga (ik zie zowaar de contouren van een sixpack, het moet allemaal niet gekker worden), iets wat ze in The Real Housewives of Beverly Hills het HWB-dieet noemen (hard work, bitch), dat gaf ook allemaal niet. Fit zijn is sowieso goed, van het uitgespaarde vakantiegeld kon ik weer wat gezelligs shoppen en vakantie in eigen land is toch ook heerlijk. We zouden fietsen, suppen door de Haarlemse wateren, ik mag een scootertje een paar dagen gebruiken dus jongens: feest.

Maar toen keek ik naar de weerapp. Vandaag gaat het nog wel. 13 graden, zonnetje, wolkje. Ik ben de moeilijkste niet, daar doe ik het voor. Maar dan. Zondag. Een vijf, maandag een vier, dinsdag een twee. Een TWEE. Hoe ver kan het zakken allemaal?

Ik ga weer diep, diep graven naar iets dat me weer rechtop duwt. Ik gok dat ik de haard aan gooi en Michael Bublés Christmas ga draaien.

En het weer? Dat moet op bijles. Een twee, jongens, dat kán toch niet?