Toch nog even over Lewis en Max

Omdat er dit weekend toch ineens een gat ontstond (geen Formule 1, waar moet een mens dan heen) en er ook nog eens een lockdown bovenop kwam, besloten wij zowel De Race van Max terug te kijken en meteen nog maar even het seizoensoverzicht mee te pakken.

Tijdens de overwinningsdans en het rituele champagne spritzen (mijn serieuze vriendin stelt daar elke keer weer een kritische vraag over: de verspilling en vervuiling van het F1-circus wordt haar soms wat te veel en dat begrijp ik) stond Lewis daar wat droefjes in een hoekje. Terwijl Max zijn teambaas Christian Horner onder een waterval Moët zette, vermaakte Lewis zich maar een beetje met zijn eigen fles. Vooral het moment waarop hij zelf maar een slokje van zijn magnum nam vond ik aandoenlijk pijnlijk. Lewis zag eruit als dat jongetje op het schoolplein dat niet werd gevraagd om mee te voetballen en die maar in zijn eentje een balletje tegen de muur schopt. Ik ben enorm team Max, maar vind Lewis ook een sportman van een zeldzaam niveau die zich ook buigt over belangrijke maatschappelijke kwesties.

Toen zapten we door naar het seizoensoverzicht waarbij we alle highs en lows weer voorbij zagen komen. Het was een groot ‘oh ja’ en ‘weet je nog’ bij ons op de bank. Dat Lewis op Max knalde en Max met een ambulance moest worden afgevoerd was ik bijvoorbeeld helemaal vergeten. En ook het vrij ongepaste moment waarop Lewis een wedstrijdje verspuiten deed op het podium met zijn champagnefles, niet wetende hoe het op dat moment met Max was die hij nota bene zelf van de baan had gekegeld. Ik geloof dat ik er wel wat van vond. In ieder geval was het you-can’t-sit-with-us-moment tussen Max, Christian Horner en Lewis in één klap volledig goedgemaakt.

En oh, wat verheugen we ons op 2022.