Real life: “Ik ben achter mijn vaders affaire gekomen”

Lindsey woont al een aantal jaar niet meer thuis, maar komt nog vaak bij haar ouders over de vloer, zeker sinds de coronacrisis. Samen met haar vader werkt ze dan thuis, maar daardoor is ze wel achter zijn grootste geheim gekomen.

“Dat thuiswerken was voor mij best wel een hel in het begin. Ik woon met vier huisgenootjes, waarvan niet iedereen fulltime werkt, dus het huis was altijd vol. Mijn slaapkamer is net aan tien vierkante meter, dus dat werkt ook niet heel prettig. Ik heb daar niet eens een bureau staan, dus dan moet ik vanuit m’n bed werken. Dat staat bij Zoom-meetings, die ik vaak heb, ook niet bepaald professioneel.

In de gemeenschappelijke woonkamer was het vooral een kippenhok, dus al snel besloot ik om een paar dagen per week bij m’n ouders te gaan werken. Zij wonen op een halfuurtje van mij vandaan, dus dat was prima te doen. Vond ik eigenlijk ook wel gezellig én handig: ik eet dan eigenlijk altijd een hapje mee en soms blijf ik ook slapen. M’n ouders vonden dat ook alleen maar leuk, want ook hun sociale leven stond ineens een beetje stil.

Vooral mijn moeder vond dat lastig, want zij werkt al een aantal jaren niet meer. Is natuurlijk een luxeprobleem, want mijn vader verdient goed genoeg zodat zij kon stoppen met werken. Maar doordat er niet zoveel te doen was door corona verveelde zij zich thuis behoorlijk. Dus voor haar was het alleen maar gezellig als ik er ook was, ook al was ik ook veel aan het werk.

Mijn vader heeft een werkkamer, waar ik ook terecht kon. Vanwege zijn baan werkte hij wel meer thuis, maar moest hij alsnog veel naar meetings en was hij zo nu en dan een nachtje weg als hij een belangrijke vergadering had die verder weg was. Dat vond ik helemaal niet erg, want dan had ik zijn werkkamer, inclusief heerlijke bureaustoel, voor mezelf.

Dat had ik ook op de dag dat ik achter zijn grootste geheim kwam. Mijn moeder komt nooit in z’n werkkamer – waarom zou ze ook? – dus het is echt een beetje m’n vaders ‘terrein’. Ik zat aan zijn bureau te werken toen mijn pen ermee ophield tijdens een Zoom-meeting waarbij ik aantekeningen moest maken. Lekker ouderwets, maar dat doe ik dus altijd nog met pen en papier, zeker als ik ondertussen aan het zoomen ben.

Ik opende wat van zijn lades en vond daar pennen, maar ook allerlei briefjes, bonnetjes en lintjes. Raar, dacht ik, waarom zou hij dat hier bewaren? Ik ging er eigenlijk vanuit dat de briefjes van m’n moeder waren en dat de bonnetjes hier gewoon lagen zodat hij het aan zijn accountant kon geven. Toen ik klaar was met de meeting wilde ik de pen weer terugleggen en toen viel het me op: die briefjes waren niet van mijn moeder. Ook niet van mijn vader. Ik herkende het handschrift niet.

“Ik vond het weer heerlijk met je”, “ik mis je nu al”, “van jou hou ik het allermeest” waren teksten die op die post-its stonden. Mijn eerste gedachte was niet eens dat mijn vader vreemd zou gaan, want dat is simpelweg nog nooit bij me opgekomen. Daar vond ik mijn vader helemaal geen type voor. Maar die bonnetjes… Van hotels, restaurants, allerlei dingen waar hij nooit met mijn moeder is geweest.

Mijn vader gaat vreemd, dat weet ik nu zeker. Maar ik weet niet met wie. Nergens stond een naam of ook maar iets waardoor ik er achter kan komen wie deze vrouw is. Sinds ik dat weet lukt het me niet meer om normaal tegen m’n vader te doen, maar ik durf hem ook niet te confronteren. En tegen m’n moeder zeggen wil ik al helemáál niet, die gaat eraan onderdoor. Maar het voor altijd voor me houden, dat gaat toch ook niet? Het schuldgevoel vreet me nu al op. En de woede ook.”

In deze ongewone tijd vroegen we mensen om hun eerlijke verhaal. Om anderen niet te kwetsen is de naam van  Lindsey  aangepast.