Real life: “Ik stond zondag op het Museumplein en nu schaam ik me rot”

Sacha (24) woont in Amsterdam samen met haar twee huisgenoten. Net als bijna heel Nederland werkt ze thuis en heeft haar sociale leven een flinke klap gekregen. Om haar ongenoegen daarover te uiten besloot ze naar de demonstratie op het Museumplein te gaan. Maar daar heeft ze nu flink spijt van.

“Ik kan me zó kwaad maken om alle maatregelen en de lockdown. Ik wil mijn vrienden weer zien, weer knuffelen. Ik wil de kroeg in. Ik wil daten. Als vrijgezel verveel ik me af en toe echt kapot, en ook al is het gezellig met huisgenoten, het is toch vaak best eenzaam. Toen ik in maart begon met thuiswerken was ik best braaf: ik hield me aan alle maatregelen en gek genoeg klaagde ik er niet eens zoveel over. Maar ik had dan ook het volste vertrouwen dat het niet zoveel zou voorstellen, voor ik het wist zou alles weer zijn zoals het was.

Nou ja, dat liep natuurlijk even helemaal anders. En inmiddels zijn we bijna een jaar verder. Ik ben er zo klaar mee. Elke keer maar voor de tv zitten om de persconferentie te kijken. Wel een mondkapje, geen mondkapje, toch weer wel en nu dan een mondkapjesplicht. Wel avondklok, geen avondklok, en ja hoor: nu vanaf negen uur binnen. Belachelijk vind ik het, hoe erg het kabinet draait. Natuurlijk weet ik dat meer mensen dit vinden, maar ik wilde wat met mijn frustratie doen. Als we met genoeg zouden zijn, dan móest de overheid toch wel naar ons luisteren? Dus ging ik met één van mijn huisgenootjes naar het Museumplein. Ik wilde mijn stem laten horen en had niet het idee dat het uit de hand zou lopen. Achteraf misschien een domme inschatting, maar ik ging er oprecht van uit dat het een rustige, vredelievende demonstratie zou zijn.

Ja, de demonstratie was niet goedgekeurd. En ja, er waren heel veel mensen aanwezig die er met de verkeerde intenties waren. Die kwamen puur om te rellen. Maar het stomme is dat ik me volledig heb laten meesleuren door alle energie daar. Iedereen fokte elkaar maar op en het werd zo snel grimmig. Voor ik het wist sloeg het helemaal om. Waterkanonnen om me heen, mensen gingen elkaar te lijf en schreeuwden naar de politie. En ik stond daar gewoon tussen. Maar toen ik de beelden later zag, schaamde ik me kapot. Godzijdank ben ik niet gefilmd, maar ik vraag me nu echt af wat me bezielde. Ik wilde mijn stem laten horen en daar sta ik nog steeds achter want ik ben het gewoon niet eens met de maatregelen. Maar dat ik me zo heb laten meeslepen, dat snap ik niet.

Mijn huisgenootje deelt mijn gevoel niet en is gewoon nog kwaad. Ik denk dat zij er volgende keer weer gewoon bij staat op het Museumplein of ergens anders in Amsterdam. Ik heb haar wel voorzichtig gezegd dat ik me er echt niet goed bij voel, maar dat vindt ze nu dus hypocriet. Daar was namelijk niets van te merken toen we daar samen stonden. Gelukkig heb ik niet veel mensen verteld dat het echt zo ver ging of beter gezegd: dat ik daar ook was.”

In deze ongewone tijd vroegen we mensen om hun eerlijke verhaal. Om anderen niet te kwetsen is de naam van Sacha aangepast.