Real life: ‘Mijn ouders accepteren de homoseksualiteit van mijn broer niet’

Emily en haar tweelingbroer Joris (22) wonen sinds de coronacrisis weer thuis. Ze zaten in hetzelfde schuitje: allebei studerend, maar dat verplaatste zich naar online en hun bijbaantjes in de horeca verdwenen. Om kosten te besparen zijn ze weer thuis gaan wonen.

‘Het is achteraf gezien bizar hoeveel er kan veranderen in ongeveer anderhalf jaar. Natuurlijk vanwege corona, maar ook ons eigen gezin is onherkenbaar. Waar we het vroeger altijd goed met elkaar konden vinden, minstens één keer per jaar met elkaar op vakantie gingen — gewoon, omdat we het leuk vonden ook al waren Joris en ik al wat ouder — is dat nu helemaal anders.

De reden vind ik echt verschrikkelijk. Dat Joris homoseksueel is wist ik al langer. We zijn een tweeling en hebben altijd een heel sterke band gehad en vertellen elkaar echt álles. Toen hij voor het eerst verliefd werd op een jongen, was ik de eerste die hij dat vertelde, en ik was lange tijd de eerste die er überhaupt vanaf wist. Ik was zo blij voor hem. Het kwam voor mij ook niet als een verrassing dat hij voor een jongen viel.

Ik had gehoopt, en eigenlijk ook gedacht, dat mijn ouders daar hetzelfde in stonden. We zijn immers ook wel zo opgegroeid, en mijn ouders zijn altijd zo begripvol. Maar blijkbaar gaat dat toch niet helemaal op het om hun zoon gaat.

Want toen Joris en ik uit huis gingen heeft Joris voor het eerst pas echt het uitgaansleven ontdekt. Zijn beste vrienden wisten wel van zijn geaardheid, maar op school was hij niet openlijk homoseksueel. Toen hij ging studeren ging er dan ook een wereld voor hem open. Datingapps, gay bars, one night stands, soms serieuzere scharrels, eindelijk ontdekte hij het. En hij zat zóveel lekkerder in zijn vel.

Dat was ook de reden dat hij het aandurfde om aan mijn ouders te vertellen dat hij op mannen viel. Hij had het gevoel dat hij zichzelf kon zijn en de reactie van mijn ouders kwam voor hem ook als een behoorlijke schok. We woonden op dat moment net weer bij hen en daarom leek het mijn broer een goed moment om het te vertellen.

Het is niet dat ze boos werden, of teleurgesteld of verdrietig. Ze zeiden gewoon… Niets. Dat ze het niet zagen aankomen vind ik eigenlijk al wat apart, maar dat kan natuurlijk. Alleen is het alsof ze er gewoon totaal niet mee kunnen omgaan. De woorden die ze zeiden waren goed: dat ze het oké vinden en van hem houden en willen dat hij gelukkig is. Maar ik zag het gelijk en Joris ook: ze hebben het er heel moeilijk mee.

Misschien was het zelfs beter als ze eerst heel boos waren geworden of hadden geschreeuwd van verdriet, want nu is het al zo lang puur ongemak thuis. Ze weten zich geen houding te geven. Joris probeert erover te praten, maar dat schieten ze meteen af onder het mom van: er is toch niets aan de hand, niets is veranderd. Terwijl juist álles is veranderd.

Normaal gesproken praatten we gaan thuis altijd heel open over alles, nu zijn ze gesloten. Aan tafel is het stil, alsof ze niet weten wat ze kunnen vragen aan Joris. Toen hij vertelde een leuke jongen te hebben ontmoet op een datingapp werden ze ongemakkelijk en verliet mijn moeder direct de tafel.

Ik wil ze eigenlijk een keer alleen confronteren met hun gedrag, want door zo te doen maken ze de band tussen Joris en hen, maar ook tussen mij en hen volledig kapot. Dat niet praten en elkaar ontlopen vind ik nog erger dan slaande ruzie.’

In deze ongewone tijd vroegen we mensen om hun verhaal. Om anderen niet te kwetsen zijn de namen van Emily en Joris gefingeerd.