Seizoen 4 van Dix Pour Cent est arrivée

Twee jaar geleden ‘ontdekte’ ik Dix Pour Cent tijdens een trip naar Dubai. Na de diners op een jacht of in de woestijn dook ik met mijn laptop in mijn krakend verse hotelbed om daar een aflevering of drie te verslinden. Het Parijs, de personages, zo vermakelijk en vooral herkenbaar want na drieënhalf jaar Marie Claire kende ik de archetypische Parisiennes als mijn poche. Het einde van seizoen drie betekende een rauw afscheid van mijn nieuwe vrienden, maar Netflix serveerde ons in het hart van de lockdown een vierde seizoen uit. Weliswaar maar zes schamele afleveringen, maar het is iets en je wordt er gelukkig van.

1. Een Parijs zonder corona
Met handen schudden, dicht op elkaar, volle kroegjes, woeste huisfeestjes met morining afters waarbij je over de flessen struikelt, dat werk. Heerlijk, zalig, ik wil het en ik vind het vreselijk dat er nu steeds een schokje door me heen gaat als mensen elkaar op de wang kussen en mijn inner Diederik Gommers zegt: niet doen, niet doen.

2. Om Laure Calamy (oftewel Noémie)
Het gevaar voor karikaturen loert enorm om de hoek, jdit vierde seizoen. Acteurs die het niet meer zien zitten, agenten die sluwe spelletjes spelen, vijanden die dezelfde kuil voor elkaar graven en er vervolgens allebei in duikelen, het is wat plat hier en clichématig daar. Maar Noémie, de assistente van Mathias die zich heeft opgekrabbeld tot partner en partner (zowel in bed als op de werkvloer), is goud. Als ze langs de Seine na de uitreiking van de Césars haar jurk uittrekt omdat hij niet lekker zit en ze poedelnaakt naast de gesteven Mathias staat, of als haar nieuwe collega haar compleet negeert en ze op volumestand 36 “Fijne avond, FIJNE AVOND” blijft schreeuwen omdat die magere trut maar niks blijft zeggen. En hoe geweldig is ze als ze tijdens een dinertje thuis even haar mening over een script geeft ondanks alle pogingen van Mathias om ‘dat vrouwtje’ (dat zegt hij niet letterlijk maar je voelt het aan alles) te laten zwijgen? Ze gaat los, stijgt bijna op, haalt er een vergelijking met Brecht bij en wint. In alles. Ik vind haar heerlijk.

3. Om het Frans
Waar ik nog steeds denk dat ik moet zeggen ‘Que dirais-tu de déjeuner avec moi?’ kun je dat dus gewoon vervangen door: ‘On dej?’ Kijk, ook weer geleerd.

4. Om het feest der herkenning
Het terras van Marly, de rechteroever langs het Grand Palais, de straatnaambordjes, de klinkers, de taal, de ruzies, het temperamentvolle: je bent gewoon in het echte, ongepolijste Parijs.

5. Om de ‘echte’ acteurs
De gimmick van Dix Pour Cent is dat er in elke aflevering een heel beroemde acteur of actrice meespeelt. Zo waren daar eerder Isabelle Adjani, Juliette Binoche en Claude Lelou te zien. Dit seizoen voor ons iets minder een feest der herkenning, maar toch. Charlotte Gainsbourg, Sigourney Weaver en Franck Dubosc.

Dus als je even klaar bent met sneeuwballen gooien dit weekend: Paris t’attend.