Terug naar sociaal: “Ik word al moe van het idee”

Eerst koffie met die, dan lunchen met zus, vervolgens borrelen met zo en om het nog even af te clubben met de rest, terwijl ik overdag ook nog in een kantoortuin met 20 best luidruchtige types zat. Ik deed het met mijn ogen dicht, draaide mijn hand niet om voor zo’n dagprogramma, en nu? Nu word ik al moe van alleen het idee dit te moeten. Disclaimer: hoe leuk ik al die types ook vind.

Ik wil best terug naar normaal, maar dat betekent ook dat ik terug moet naar sociaal. En dat wil nog niet zo lukken. Als ik meer dan één ding per dag plan ben ik bekaf. Maar ik bedoel echt met een wattenhoofd op de bank naar Friends op Netflix staren, zó moe. Mensen overprikkelen me totaal. Het is een probleem, want iedereen wil ineens ook in levenden lijve afspreken. Als in: live, fysiek, lijfelijk present. Van één afgebakende activiteit geniet ik enorm. Ik wil nooit meer naar huis en blijf tot de zon weer opkomt, dat werk, maar meer? Ik begin al zachtjes te zuchten bij het idee.

Mijn geheime troef werkt nog ongeveer twee weken. Ik krijg woensdag namelijk m’n eerste shot Pfizer of Moderna. Het RIVM zegt dat het na ongeveer een week werkt, dus tot die tijd houd ik de agenda nog even lekker luw. Ik roep gewoon dat ik eerst even mijn vacci ga halen voor ik al kussend over het terras rol met Jan en alleman, want ik wil de boel natuurlijk niet tarten. Zeg ik met een grote glimlach, om ondertussen een plan te beramen.

Want wat dan? Is het echt de bedoeling dat ik mezelf weer in die ratrace stort? Die ene waar we het hele jaar van zeiden dat we dat nooit meer wilden. Moet ik daar weer instappen? Ik hoor ook overal verhalen van mensen die in marstempo weer fulltime richting kantoor vertrekken. Hebben we dan helemaal níks geleerd, mensen? Denk nog even aan dat rondje in de buurt of ’s morgens die coffee to go halen op de hoek. Het was niet allemaal gruwelijk. 

Onze zuiderburen vinden dat ik het grotsyndroom heb. Je hebt jezelf een jaar opgesloten en trekt al die buitenhuiselijke activiteiten voor geen meter. Weet je hoe het komt? Het is de gewoonte. Ik ben blijkbaar zo afgekickt van sociaal doen, dat ik maar moeilijk weer kan wennen aan al het geneuzel. Ach zo.

Dus als ik onze afspraak de hele tijd uitstel: it’ s not you, it’s just me en mijn grotsyndroom.