Tip: zo reis je NIET naar een oranje land
Dus daar gingen we. Alles voorbereid. Zo dacht ik. Antigeentest voor de heenreis gedaan, PCR voor de terugreis die dan precies nog 72 uur geldig zou zijn, mijn vaccinatiebewijs omgezet in de QR-code en oh ja, die gezondheidsverklaring kon je op het vliegveld ook nog even invullen. Dat had de meneer van Buitenlandse Zaken me gezegd want ja, die had ik ook nog gebeld.
Nou, die verklaring (echt, als je naar Spanje gaat, vul die lijst alsjeblieft de avond van tevoren thuis in en niet, ik herhaal: NIET in de rij bij de incheckbalie) bleek een huwelijk tussen Kafka en Jiskefet. Het was dat we onze vlucht dreigden te missen, anders had ik er de slappe lach van gekregen. Niemand kon ons helpen want geen professor die d elijst snapte. Afijn, uiteindelijk vonden we het lek. Mijn middelste naam stond op mijn ‘antigeen-diploma’ als achternaam vermeld en mijn achternaam was de arts vergeten. Geen match, kortom.
Dus de arts gebeld die goddank opnam. In de stress noemde ik hem Jurriaan terwijl hij Patrick heet, maar soit. Kniesoor. Ik tetterde hem uit zijn zondagochtend brakke bedje (het was 07:15 uur, SORRY) en daarna prijkte een vers formulier. Ondertussen had de steward van de incheckbalie ons op Sophie’s Choiciaanse wijze gedwongen te kiezen. Want onze wederhelften Ine en Pleun hadden inmiddels wel de QR-code gekraakt. “Jullie moeten kiezen,” zeiden ze met bibberende lipjes en ik wist nogmaals wat ik al wist: echte vrienden. Period.
Dus zij gingen. Met verscheurde hartjes. Wij richting Privium Lounge waar ik mijn pas van onder het stof had getrokken (al een jaar niet gebruikt, leuk joh, corona). Daar stapten we van de hel in de hemel. Een lief, slim meisje dat zich had verdiept in die Spaanse lijst, die ons koffie bracht en een croissantje en me adviseerde eerst mijn ticket om te boeken omdat die lijst om een stoel vraagt.
Even genoten van de koffie, het water en een traantje weggeveegd. Toen naar de KLM-balie waar we (liefde voor KLM, mag ook wel eens gezegd) kosteloos werden omgeboekt naar een vlucht twee uur later en ook nog eens een heerlijke stoel kregen. Vervolgens weer bij de Privium neergestreken waar mijn meisje (die is echt klaar voor de middelbare) die hele lijst heeft ingevuld. Omdat nadelen en voordelen een onlosmakelijke combinatie is, hadden we nu wel tijd voor de Starbucks en die smaakte zelden zo lekker. In Barcelona wachten onze vriendinnen op de rooftop en verschoof het worst case scenario naar het mapje ‘goed verhaal’.
