Ja. Dit is even een momentje hoor, jongens. Vandaag tikt mijn babyboy namelijk zijn eerste verjaardag aan en is-ie officieel no baby anymore. Waar ik precies een jaar geleden rond deze tijd geen wee meer dacht te kunnen overwinnen (lees: al twee dagen bezig), besloot de kleine man toch echt pas om 22.19 uur te komen. Waar het voor veel moeders de mooiste dag van hun leven was, was onze start vooral erg angstig en alleen. Na ruim negen maanden samen geweest te zijn werden we om jawel, 22.19 uur met veel bevallingsgeweld meteen van elkaar gescheiden. Het herstel was voor zowel Enzo als voor mij pittig, vooral omdat samen zijn er nog steeds niet in zat op de manier waar we al die tijd als kersverse familie over fantaseerden. Een tijd waarin ik mezelf totaal verloor en me tegelijkertijd nooit zo sterk heb gemaakt is een periode die ik day by day meer probeer te waarderen en te parkeren. Dankbaar voor waar we nu mogen staan wint het van al het andere. Het gaat goed met ons. Met Enzo. En daar, daar ben ik zo ontiegelijk dankbaar voor. Ik mag geluk van de bovenste plank ervaren, onvoorwaardelijke liefde voelen en iedere dag opnieuw mijn kind lachend uit zijn slaapzak hijsen. En één ding is zeker, vanavond om 22.19 uur kruip ik bij ‘m in bed en laat ik ‘m tot morgenochtend vroeg niet meer los. Correctie: tot z’n 88e verjaardag niet.
